Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (2-8-2015)
| Ο Ἀπόστολος Προς Κορινθίους Α΄ επιστολή Παύλου (γ΄ 9-17) |
Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 2015
Η΄ Ματθαίου: Τῆς Κυριακῆς: Ματθ. ιδ΄ 14-22
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. ὁ δὲ εἶπε· φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε. καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἔδωκε τοῖς μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις. καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων. Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.
ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΚΙΛΕΣ
1. Μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ
Εἶχε ἔρθει ἤδη τὸ ἀπόγευμα, καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἀπὸ τὸ πρωὶ δὲν εἶχε σταματήσει καθόλου νὰ εὐεργετεῖ τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ Τὸν πλησίαζαν, θεραπεύοντας τὶς
ἀσθένειές τους καὶ διδάσκοντας τὶς θεῖες ἀλήθειες.
Ἐπιτέλους, κάποια στιγμὴ γύρισαν οἱ μαθητὲς καὶ Τοῦ εἶπαν:
–Εἶναι ἔρημος ὁ τόπος καὶ «ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθε». Δῶσε ἐντολὴ νὰ φύγουν, γιὰ νὰ πᾶνε στὰ χωριά τους καὶ νὰ ἀγοράσουν τροφὲς νὰ φᾶνε.
–Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ φύγουν καὶ νὰ ἀγοράσουν τρόφιμα, ἀποκρίθηκε ὁ Κύριος. Δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε.
–Ἀδύνατον! Δὲν ἔχουμε μαζί μας τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο «πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας».
–Φέρτε τά μου ἐδῶ, εἶπε ὁ Κύριος καὶ ζήτησε ἀπὸ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ νὰ ξαπλώσουν στὰ χορτάρια. Τότε πῆρε τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τὰ δύο ψάρια, σήκωσε τὰ μάτια Του στὸν οὐρανὸ κι εὐχαρίστησε τὸν Πατέρα Του. Καὶ μὲ τὴν εὐλογία αὐτὴ τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια αὔξαναν, καὶ ὁ Κύριος τὰ ἔδωσε στοὺς μαθητὲς καὶ οἱ μαθητὲς στὰ πλήθη τοῦ λαοῦ.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Κύριος, πρὶν προσφέρει τὴν τροφή, τὴν εὐλόγησε ἐπικαλούμενος τὸν οὐράνιο Πατέρα Του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ διδάσκει κι ἐμᾶς νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν ἅγιο Θεὸ καὶ νὰ ζητοῦμε γιὰ ὅλα τὴν εὐλογία Του. Ἀκόμη καὶ τὸ φαγητό, πράξη καθημερινὴ ποὺ ἀφορᾶ στὴν ὑλική μας ὑπόσταση, λαμβάνει ἄλλη ἀξία καὶ νόημα, ὅταν πραγματοποιεῖται μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει ὁρίσει εἰδικὴ προσευχὴ πρὶν καὶ μετὰ τὸ γεῦμα ἢ τὸ δεῖπνο. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται τυπικὸ καθῆκον καὶ νὰ τελεῖται μηχανικὰ ἢ ἀπὸ συνήθεια. Εἶναι μία εὐκαιρία μέσα στὴν ἡμέρα νὰ προσφέρουμε εὐχαριστία στὸ Θεό! Εἶναι ὑπόμνηση ὅτι ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας. Εἶναι ἐγγύηση ὅτι ἐνδιαφέρεται καὶ γιὰ τὶς ὑλικές μας ἀνάγκες καὶ μᾶς παρέχει ὅ,τι χρειαζόμαστε καὶ μάλιστα «ὑπερεκπερισσοῦ», πολὺ περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ζητοῦμε ἢ φανταζόμαστε (Ἐφεσ. γ΄ 20).
Δὲν εἶναι ὅμως μόνο ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ εὐκαιρία γιὰ νὰ προσφέρουμε εὐχαριστία στὸν ἅγιο Θεό. Κάθε ὥρα εἶναι κατάλληλη γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὶς ἀμέτρητες εὐεργεσίες Του.
Ἰδιαιτέρως τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τὸ ὁποῖο τελεῖ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, ἀποτελεῖ τὸν πλέον θεάρεστο τρόπο γιὰ νὰ ἀναφέρουμε τὴν εὐχαριστία μας στὸ Θεὸ Πατέρα, ὁ Ὁποῖος ἐν ὀνόματι τῆς Θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του μᾶς πλουτίζει μὲ τὶς ἀνεξάντλητες θεῖες δωρεές Του.
Καὶ σήμερα ποὺ τελοῦμε τὴ θεία Λειτουργία, καθὼς μάλιστα ἑορτάζει ἡ πανένδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευὴ ἡ Ἀθληφόρος, δοξάζουμε κι εὐχαριστοῦμε τὸν ἅγιο Θεό, διότι καρπὸς τῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου εἶναι κι ἡ μαρτυρικὴ ζωὴ τῆς ἁγίας Παρασκευῆς, ἡ ὁποία ἔλαβε τὴ χάρη τῶν ἰαμάτων καὶ μᾶς μεταδίδει πλούσιες τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ.
ἀσθένειές τους καὶ διδάσκοντας τὶς θεῖες ἀλήθειες.
Ἐπιτέλους, κάποια στιγμὴ γύρισαν οἱ μαθητὲς καὶ Τοῦ εἶπαν:
–Εἶναι ἔρημος ὁ τόπος καὶ «ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθε». Δῶσε ἐντολὴ νὰ φύγουν, γιὰ νὰ πᾶνε στὰ χωριά τους καὶ νὰ ἀγοράσουν τροφὲς νὰ φᾶνε.
–Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ φύγουν καὶ νὰ ἀγοράσουν τρόφιμα, ἀποκρίθηκε ὁ Κύριος. Δῶστε τους ἐσεῖς νὰ φᾶνε.
–Ἀδύνατον! Δὲν ἔχουμε μαζί μας τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο «πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας».
–Φέρτε τά μου ἐδῶ, εἶπε ὁ Κύριος καὶ ζήτησε ἀπὸ τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ νὰ ξαπλώσουν στὰ χορτάρια. Τότε πῆρε τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τὰ δύο ψάρια, σήκωσε τὰ μάτια Του στὸν οὐρανὸ κι εὐχαρίστησε τὸν Πατέρα Του. Καὶ μὲ τὴν εὐλογία αὐτὴ τὰ ψωμιὰ καὶ τὰ ψάρια αὔξαναν, καὶ ὁ Κύριος τὰ ἔδωσε στοὺς μαθητὲς καὶ οἱ μαθητὲς στὰ πλήθη τοῦ λαοῦ.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ Κύριος, πρὶν προσφέρει τὴν τροφή, τὴν εὐλόγησε ἐπικαλούμενος τὸν οὐράνιο Πατέρα Του. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ διδάσκει κι ἐμᾶς νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν ἅγιο Θεὸ καὶ νὰ ζητοῦμε γιὰ ὅλα τὴν εὐλογία Του. Ἀκόμη καὶ τὸ φαγητό, πράξη καθημερινὴ ποὺ ἀφορᾶ στὴν ὑλική μας ὑπόσταση, λαμβάνει ἄλλη ἀξία καὶ νόημα, ὅταν πραγματοποιεῖται μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει ὁρίσει εἰδικὴ προσευχὴ πρὶν καὶ μετὰ τὸ γεῦμα ἢ τὸ δεῖπνο. Αὐτὴ ἡ προσευχὴ δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται τυπικὸ καθῆκον καὶ νὰ τελεῖται μηχανικὰ ἢ ἀπὸ συνήθεια. Εἶναι μία εὐκαιρία μέσα στὴν ἡμέρα νὰ προσφέρουμε εὐχαριστία στὸ Θεό! Εἶναι ὑπόμνηση ὅτι ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας. Εἶναι ἐγγύηση ὅτι ἐνδιαφέρεται καὶ γιὰ τὶς ὑλικές μας ἀνάγκες καὶ μᾶς παρέχει ὅ,τι χρειαζόμαστε καὶ μάλιστα «ὑπερεκπερισσοῦ», πολὺ περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ζητοῦμε ἢ φανταζόμαστε (Ἐφεσ. γ΄ 20).
Δὲν εἶναι ὅμως μόνο ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ εὐκαιρία γιὰ νὰ προσφέρουμε εὐχαριστία στὸν ἅγιο Θεό. Κάθε ὥρα εἶναι κατάλληλη γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὶς ἀμέτρητες εὐεργεσίες Του.
Ἰδιαιτέρως τὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τὸ ὁποῖο τελεῖ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, ἀποτελεῖ τὸν πλέον θεάρεστο τρόπο γιὰ νὰ ἀναφέρουμε τὴν εὐχαριστία μας στὸ Θεὸ Πατέρα, ὁ Ὁποῖος ἐν ὀνόματι τῆς Θυσίας τοῦ Υἱοῦ Του μᾶς πλουτίζει μὲ τὶς ἀνεξάντλητες θεῖες δωρεές Του.
Καὶ σήμερα ποὺ τελοῦμε τὴ θεία Λειτουργία, καθὼς μάλιστα ἑορτάζει ἡ πανένδοξος ὁσιομάρτυς Παρασκευὴ ἡ Ἀθληφόρος, δοξάζουμε κι εὐχαριστοῦμε τὸν ἅγιο Θεό, διότι καρπὸς τῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου εἶναι κι ἡ μαρτυρικὴ ζωὴ τῆς ἁγίας Παρασκευῆς, ἡ ὁποία ἔλαβε τὴ χάρη τῶν ἰαμάτων καὶ μᾶς μεταδίδει πλούσιες τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ.
2. Τὸ θαῦμα συνεχίζεται...
Ὁ πλοῦτος καὶ ἡ ἀφθονία τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε καὶ στὴ συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς. Διότι οἱ μὲν ἄνθρωποι πρόσφεραν μόνο πέντε ἄρτους καὶ δύο ψάρια. Ὁ Κύριος ὅμως ποὺ τὰ εὐλόγησε, τὰ πολλαπλασίασε ὥστε μὲ τρόπο θαυμαστὸ «ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν»! Ἔφαγαν ὅλοι καὶ χόρτασαν, καὶ μάλιστα εἶχαν καὶ περίσσευμα, δώδεκα κοφίνια γεμάτα!
Πέντε χιλιάδες ἄνδρες ἦταν περίπου ἐκεῖνοι ποὺ ἔφαγαν, χωρὶς νὰ συνυπολογίζονται στὸν ἀριθμὸ αὐτὸ οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά.
Ἐκπληκτικό! Καὶ γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦν οἱ μαθητὲς ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ τοῦ πλήθους, ὁ Κύριος ἀμέσως ἀνάγκασε τοὺς μαθητές Του νὰ μποῦν στὸ πλοῖο καὶ νὰ περάσουν πρὶν ἀπ’ Αὐτὸν στὸ ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης, ὡσότου Αὐτὸς διαλύσει τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ.
Τὸ θαῦμα αὐτὸ μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τοὺς τέσσερις ἱεροὺς Εὐαγγελιστές, ἐνῶ ὑπάρχουν καὶ ἄλλες διηγήσεις στὰ Εὐαγγέλια ποὺ φανερώνουν ὅτι παρόμοιο θαῦμα ἔγινε καὶ ἄλλες φορές. Στὴν οὐσία τὸ θαῦμα αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεται διαρκῶς. Διότι ὁ Δωρεοδότης Κύριος εἶναι Αὐτὸς ποὺ τρέφει καὶ συντηρεῖ τὰ σύμπαντα. Μᾶς χαρίζει τοὺς κατάλληλους καιροὺς καὶ τὴν «εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς», οἱ ὁποῖοι ἀναφύονται σὲ θαυμαστὲς ποικιλίες καὶ ἐξαιρετικὴ ἀφθονία. Ἂν ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ πεινοῦν, αὐτὸ συμβαίνει ὄχι γιατὶ τὰ ἀγαθὰ ποὺ στέλνει ὁ Θεὸς εἶναι λίγα καὶ ἀνεπαρκή, ἀλλὰ διότι ἐμεῖς δὲν τὰ διαχειριζόμαστε σωστά. Ἡ πλεονεξία καὶ τὸ συμφέρον δὲν ἀφήνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ μοιραστεῖ τὰ ἀγαθὰ ποὺ τοῦ χαρίζει ὁ Θεός, κι ἔτσι δημιουργοῦνται ἀδικίες καὶ ἀνισότητες. Ὅταν, ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος δέχεται τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς ὡς δῶρα σταλμένα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὰ ἀντιπροσφέρει μὲ εὐχαριστιακὴ διάθεση καὶ πνεῦμα ἀγάπης, τότε ὄχι μόνο δὲν τὰ στερεῖται, ἀλλὰ τὰ ἀπολαμβάνει πλούσια καὶ βλέπει διαρκῶς τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τους. Διότι ὅσο δίνει ἁπλόχερα, τόσο ὁ Θεὸς τοῦ δίνει περισσότερα καὶ πλουσιοπάροχα!
Ἡ ἁγία Παρασκευή, ἂν καὶ εἶχε κληρονομήσει μεγάλη περιουσία ἀπὸ τοὺς γονεῖς της, δὲν τὴν κράτησε γιὰ τὸν ἑαυτό της. Ἀντίθετα τὴ μοίρασε στοὺς πτωχούς! Προτίμησε νὰ ζεῖ ἡ ἴδια μὲ τὰ ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει ἐλεημοσύνες. Προσφέροντας ὅμως τὴν περιουσία της ἀπέκτησε «ἑκατονταπλασίονα» (Ματθ. ιθ΄ [19] 29)! Ἀποταμίευσε θησαυρὸ στὸν οὐρανό! Αὐτὸ τὸν θησαυρὸ θὰ ἀποκτήσει ὅποιος μάθει νὰ προσφέρει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Πέντε χιλιάδες ἄνδρες ἦταν περίπου ἐκεῖνοι ποὺ ἔφαγαν, χωρὶς νὰ συνυπολογίζονται στὸν ἀριθμὸ αὐτὸ οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά.
Ἐκπληκτικό! Καὶ γιὰ νὰ μὴν παρασυρθοῦν οἱ μαθητὲς ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ τοῦ πλήθους, ὁ Κύριος ἀμέσως ἀνάγκασε τοὺς μαθητές Του νὰ μποῦν στὸ πλοῖο καὶ νὰ περάσουν πρὶν ἀπ’ Αὐτὸν στὸ ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης, ὡσότου Αὐτὸς διαλύσει τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ.
Τὸ θαῦμα αὐτὸ μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τοὺς τέσσερις ἱεροὺς Εὐαγγελιστές, ἐνῶ ὑπάρχουν καὶ ἄλλες διηγήσεις στὰ Εὐαγγέλια ποὺ φανερώνουν ὅτι παρόμοιο θαῦμα ἔγινε καὶ ἄλλες φορές. Στὴν οὐσία τὸ θαῦμα αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεται διαρκῶς. Διότι ὁ Δωρεοδότης Κύριος εἶναι Αὐτὸς ποὺ τρέφει καὶ συντηρεῖ τὰ σύμπαντα. Μᾶς χαρίζει τοὺς κατάλληλους καιροὺς καὶ τὴν «εὐφορία τῶν καρπῶν τῆς γῆς», οἱ ὁποῖοι ἀναφύονται σὲ θαυμαστὲς ποικιλίες καὶ ἐξαιρετικὴ ἀφθονία. Ἂν ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ πεινοῦν, αὐτὸ συμβαίνει ὄχι γιατὶ τὰ ἀγαθὰ ποὺ στέλνει ὁ Θεὸς εἶναι λίγα καὶ ἀνεπαρκή, ἀλλὰ διότι ἐμεῖς δὲν τὰ διαχειριζόμαστε σωστά. Ἡ πλεονεξία καὶ τὸ συμφέρον δὲν ἀφήνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ μοιραστεῖ τὰ ἀγαθὰ ποὺ τοῦ χαρίζει ὁ Θεός, κι ἔτσι δημιουργοῦνται ἀδικίες καὶ ἀνισότητες. Ὅταν, ἀντίθετα, ὁ ἄνθρωπος δέχεται τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς ὡς δῶρα σταλμένα ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὰ ἀντιπροσφέρει μὲ εὐχαριστιακὴ διάθεση καὶ πνεῦμα ἀγάπης, τότε ὄχι μόνο δὲν τὰ στερεῖται, ἀλλὰ τὰ ἀπολαμβάνει πλούσια καὶ βλέπει διαρκῶς τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τους. Διότι ὅσο δίνει ἁπλόχερα, τόσο ὁ Θεὸς τοῦ δίνει περισσότερα καὶ πλουσιοπάροχα!
Ἡ ἁγία Παρασκευή, ἂν καὶ εἶχε κληρονομήσει μεγάλη περιουσία ἀπὸ τοὺς γονεῖς της, δὲν τὴν κράτησε γιὰ τὸν ἑαυτό της. Ἀντίθετα τὴ μοίρασε στοὺς πτωχούς! Προτίμησε νὰ ζεῖ ἡ ἴδια μὲ τὰ ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει ἐλεημοσύνες. Προσφέροντας ὅμως τὴν περιουσία της ἀπέκτησε «ἑκατονταπλασίονα» (Ματθ. ιθ΄ [19] 29)! Ἀποταμίευσε θησαυρὸ στὸν οὐρανό! Αὐτὸ τὸν θησαυρὸ θὰ ἀποκτήσει ὅποιος μάθει νὰ προσφέρει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015
Ο Απόστολος της Κυριακής 12 Ιουλίου 2015 - ΣΤ´ Ματθαίου
῾Η ἐλπίδα
῾Η ἐλπίδα
νὰ σᾶς δίνει χαρά.
Νὰ ἔχετε ὑπομονὴ
στὶς δοκιμασίες.
Νὰ ἐπιμένετε
στὴν προσευχή.
(῾Ρωμ. ιβ´ 6-14)
Αδελφοί, ἔχοντες χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν ἡμῖν διάφορα, εἴτε προφητείαν, κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως, εἴτε διακονίαν, ἐν τῇ διακονίᾳ, εἴτε ὁ διδάσκων, ἐν τῇ διδασκαλίᾳ, εἴτε ὁ παρακαλῶν, ἐν τῇ παρακλήσει, ὁ μεταδιδούς, ἐν ἁπλότητι, ὁ προϊστάμενος, ἐν σπουδῇ, ὁ ἐλεῶν, ἐν ἱλαρότητι. ῾Η ἀγάπη ἀνυπόκριτος. ᾿Αποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ, τῇ φιλαδελφίᾳ εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι, τῇ σπουδῇ μὴ ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες, τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες, ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων κοινωνοῦντες, τὴν φιλοξενίαν διώκοντες. Εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε.
Απόδοση σε απλή γλώσσα
Αδελφοί, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἔδωσε διάφορα πνευματικὰ χαρίσματα· ῎Αλλος εἶναι προφήτης, γιὰ νὰ κηρύττει ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς πίστεώς του· ἄλλος ἔχει τὸ χάρισμα τῆς διακονίας, γιὰ νὰ προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες του. Τὸ ἴδιο νὰ κάνει κι ὁ δάσκαλος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ μὲ τὴ διδασκαλία· κι ὅποιος ἔχει τὸ χάρισμα νὰ στηρίζει τοὺς ἀδελφούς, νὰ τοὺς στηρίζει. ᾿Αλλὰ κι ὅποιος μοιράζει τὰ ἀγαθά του μὲ τοὺς ἄλλους, νὰ τὸ κάνει μὲ ἁπλότητα· ὁ προϊστάμενος νὰ δείχνει ζῆλο γιὰ τὸ ἔργο του· ὅποιος μοιράζει τὶς ἐλεημοσύνες, νὰ τὸ κάνει μὲ καλοσύνη. ῾Η ἀγάπη σας νὰ εἶναι εἰλικρινής. Νὰ ἀποστρέφεστε τὸ κακὸ καὶ νὰ ἀκολουθεῖτε τὸ καλό. Νὰ δείχνετε μὲ στοργὴ τὴν ἀγάπη σας γιὰ τοὺς ἄλλους πιστούς. Νὰ συναγωνίζεστε ποιὸς θὰ δείξει περισσότερη ἐκτίμηση στὸν ἄλλο. Μὴν εἶστε ὀκνηροὶ σ’ ὅ,τι πρέπει νὰ δείχνετε ζῆλο, νὰ ἔχετε πνευματικὸ ἐνθουσιασμό, νὰ ὑπηρετεῖτε τὸν Κύριο. ῾Η ἐλπίδα νὰ σᾶς δίνει χαρά. Νὰ ἔχετε ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες. Νὰ ἐπιμένετε στὴν προσευχή. Νὰ βοηθᾶτε τοὺς ἄλλους χριστιανούς, ὅταν βρίσκονται σὲ ἀνάγκη, καὶ νὰ ἐπιδιώκετε νὰ φιλοξενεῖτε τοὺς ἀδελφούς. Νὰ προσεύχεστε γιὰ τὸ καλὸ τῶν διωκτῶν σας, νὰ ζητᾶτε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ γι’ αὐτοὺς κι ὄχι νὰ τοὺς καταριέσtτε
Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 12 Ιουλίου 2015 - ΣΤ´ Ματθαίου
Θάρρος,
παιδί μου,
σοῦ συγχωρήθηκαν
οἱ ἁμαρτίες σου.
(Μτθ. θ´ 1-8)
Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. Καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ῞Ινα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ῞Ινα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας – τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ᾿Εγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ᾿Ιδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
Απόδοση σε απλή γλώσσα
Εκεῖνο τὸν καιρό, ὁ ᾿Ιησοῦς ἐπιβιβάστηκε στὸ πλοῖο, διέσχισε τὴ λίμνη καὶ ἦρθε στὴν πόλη του. Τότε τοῦ ἔφεραν ἕναν παράλυτο ξαπλωμένο σ᾿ ἕνα κρεβάτι. ῞Οταν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παράλυτο· «Θάρρος, παιδί μου, σοῦ συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες σου». Τότε μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς εἶπαν μέσα τους· «Μὰ αὐτὸς προσβάλλει τὸν Θεό». ῾Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως, ποὺ κατάλαβε τὶς σκέψεις τους, εἶπε· «Γιατί κάνετε πονηρὲς σκέψεις; Τί εἶναι εὐκολότερο νὰ πῶ· “σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες” ἢ νὰ πῶ· “σήκω καὶ περπάτα”; Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν πὼς ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες πάνω στὴ γῆ» -λέει στὸν παράλυτο· «Σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». ᾿Εκεῖνος σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. ῞Οταν ὁ κόσμος τὸ εἶδε αὐτό, ἔμειναν κατάπληκτοι καὶ δοξολόγησαν τὸν Θεό, ποὺ ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στοὺς ἀνθρώπους.
Θάρρος, παιδί μου,
σοῦ συγχωρήθηκαν
οἱ ἁμαρτίες σου.
(Μτθ. θ´ 1-8)
Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. Καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ῞Ινα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ῞Ινα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας – τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ᾿Εγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ᾿Ιδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
Απόδοση σε απλή γλώσσα
Εκεῖνο τὸν καιρό, ὁ ᾿Ιησοῦς ἐπιβιβάστηκε στὸ πλοῖο, διέσχισε τὴ λίμνη καὶ ἦρθε στὴν πόλη του. Τότε τοῦ ἔφεραν ἕναν παράλυτο ξαπλωμένο σ᾿ ἕνα κρεβάτι. ῞Οταν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παράλυτο· «Θάρρος, παιδί μου, σοῦ συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες σου». Τότε μερικοὶ ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς εἶπαν μέσα τους· «Μὰ αὐτὸς προσβάλλει τὸν Θεό». ῾Ο ᾿Ιησοῦς ὅμως, ποὺ κατάλαβε τὶς σκέψεις τους, εἶπε· «Γιατί κάνετε πονηρὲς σκέψεις; Τί εἶναι εὐκολότερο νὰ πῶ· “σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες” ἢ νὰ πῶ· “σήκω καὶ περπάτα”; Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν πὼς ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες πάνω στὴ γῆ» -λέει στὸν παράλυτο· «Σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». ᾿Εκεῖνος σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. ῞Οταν ὁ κόσμος τὸ εἶδε αὐτό, ἔμειναν κατάπληκτοι καὶ δοξολόγησαν τὸν Θεό, ποὺ ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στοὺς ἀνθρώπους.
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015
E' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. η’ 28-34, θ1)
Τω καιρώ εκείνω, ελθόντι τω Ιησού εις το πέραν, εις την χώραν των Γεργεσηνών, υπήντησαν αυτώ δύο δαιμονιζόμενοι εκ των μνημείων εξερχόμενοι, χαλεποί λίαν, ώστε μή ισχύειν τινά παρελθείν δια της οδού εκείνης. Και ιδού έκραξαν λέγοντες” τί ημίν και σοί, Ιησού υιέ του Θεού• Ήλθες ώδε πρό καιρού βασανίσαι ημάς• Ήν δέ μακράν απ’ αυτών αγέλη χοίρων πολλών βοσκομένη. Οι δέ δαίμονες παρεκάλουν Αυτόν λέγοντες” ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων. Και είπεν αυτοίς” υπάγετε. Οι δέ εξελθόντες απήλθον εις την αγέλην των χοίρων’ και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασιν. Οι δέ βόσκοντες έφυγον, και απελθόντες εις την πόλιν απήγγειλαν πάντα και τα των δαιμονιζομένων. Και ιδού πάσα η πόλις εξήλθεν εις συνάντησιν τω Ιησού, και ιδόντες αυτόν παρεκάλεσαν όπως μεταβή απο των ορίων αυτών. ΚΑΙ εμβάς εις πλοίον διεπέρασε και ήλθεν εις την ιδίαν πόλιν.
Κυριακή Ε΄ Ματθαίου –«Κατὰ κρημνού»
(Ομιλία του †Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου)
«Καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν» (Ματθ. 8,32)
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, μιλάει γιὰ δύο δαιμονισμένους ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστός. Δύο οἱ δαιμονισμένοι στὸ εὐαγγέλιο· ἀλλὰ στὴ σημερινὴ κοινωνία οἱδαιμονισμένοι εἶνε τόσοι ποὺ δὲν μποροῦμενὰ τοὺς μετρήσουμε.
Κάθε ἀμετανόητος ἁ-μαρτωλὸς εἶνε κ᾿ ἕνας δαιμονισμένος. Καὶ ὅποιος βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ πονηροῦ πνεύματος, εἶνε ἐπικίνδυνος στοὺςσυνανθρώπους του ὅπως ἦταν καὶ οἱ δαιμονιζόμενοι τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.Θέλετε ἀπόδειξι; Λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι ἐκεῖ ποὺ ἦταν οἱ δαιμονισμένοι δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ κανείς .
Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμερα στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἄλλες πόλεις, δὲν ὑπάρχουν μέρη καὶ δρόμοι, ποὺ ὅταν νυχτώσῃφοβᾶται νὰ περάσῃ ὁ ἄνθρωπος; Λέει ἀκόμη τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι οἱ δύο δαιμονισμένοι ἦταν ἀναιδέστατοι· ἔσχιζαν τὰ ῥοῦχα τους καὶ παρουσιάζονταν γυμνοί , χωρὶς ντροπὴ στὸν κόσμο. Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμερα δὲν γίνεται αὐτό; δὲν παρουσιάζονται οἱ γυναῖκες ξεγυμνωμένες, χωρὶς καμμιὰ ντροπή;
(†) ἐπίσκοπος Αυγουστίνος
(Ομιλία του †Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου)
«Καὶ ἰδοὺ ὥρμησε πᾶσα ἡ ἀγέλη τῶν χοίρων κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν θάλασσαν καὶ ἀπέθανον ἐν τοῖς ὕδασιν» (Ματθ. 8,32)
Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο, ἀγαπητοί μου, μιλάει γιὰ δύο δαιμονισμένους ποὺ θεράπευσε ὁ Χριστός. Δύο οἱ δαιμονισμένοι στὸ εὐαγγέλιο· ἀλλὰ στὴ σημερινὴ κοινωνία οἱδαιμονισμένοι εἶνε τόσοι ποὺ δὲν μποροῦμενὰ τοὺς μετρήσουμε.
Κάθε ἀμετανόητος ἁ-μαρτωλὸς εἶνε κ᾿ ἕνας δαιμονισμένος. Καὶ ὅποιος βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ πονηροῦ πνεύματος, εἶνε ἐπικίνδυνος στοὺςσυνανθρώπους του ὅπως ἦταν καὶ οἱ δαιμονιζόμενοι τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς.Θέλετε ἀπόδειξι; Λέει τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι ἐκεῖ ποὺ ἦταν οἱ δαιμονισμένοι δὲν τολμοῦσε νὰ περάσῃ κανείς .
Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμερα στὴν Ἀθήνα, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἄλλες πόλεις, δὲν ὑπάρχουν μέρη καὶ δρόμοι, ποὺ ὅταν νυχτώσῃφοβᾶται νὰ περάσῃ ὁ ἄνθρωπος; Λέει ἀκόμη τὸ Εὐαγγέλιο, ὅτι οἱ δύο δαιμονισμένοι ἦταν ἀναιδέστατοι· ἔσχιζαν τὰ ῥοῦχα τους καὶ παρουσιάζονταν γυμνοί , χωρὶς ντροπὴ στὸν κόσμο. Δὲ μοῦ λέτε, καὶ σήμερα δὲν γίνεται αὐτό; δὲν παρουσιάζονται οἱ γυναῖκες ξεγυμνωμένες, χωρὶς καμμιὰ ντροπή;
Ἑπομένως, κι αὐτὲς εἶνε κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν ἴδιων πονηρῶν πνευμάτων, καὶσκανδαλίζουν καὶ βάζουν φωτιὰ στὴν κοινωνία.Γιὰ δυὸ δαιμονισμένους μᾶς μιλάεισήμε-ρα τὸ εὐαγγέλιο. Ἀλλ᾿ ἐγὼ θ᾿ ἀποσπάσω τὴνπροσοχή σας ἀπὸ τὰ ἄλλα σημεῖα τῆς περικοπῆς καὶ θὰ τὴν στρέψω σὲ ἕνα. Ποιό εἶν᾿αὐτό; Εἶνε ὁ «κρημνός», ὁ γκρεμός (Ματθ. 8,32) .Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε.
Μιλάει τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ ἕνα γκρεμό. Προ-σέξτε νὰ μὴ τὸν πλησιάσετε. Ὦ θεῖο Εὐαγ-γέλιο, πόσο μᾶς προστατεύεις! Κοντὰ στοὺς δαιμονισμένους, λέει, ἔβοσκε ἕνα κοπάδι ἀπὸ ἀκάθαρτα ζῷα, ἀπὸ χοίρους . Πόσοι ἦταν; «Ἀγέλη» (Ματθ. 8,30-32) , δηλαδὴ κοπάδι, δύο - τρεῖς χιλιάδες. Ξαφνικὰ τὰ ζῷα τινάχτηκαν κ᾿ ἔκαναν σὰν τρελλά. Ἔχετε δεῖ πῶς κάνει τὸ ἄλογο ὅταν τὸ τσιμπάῃ ἀλογόμυγα; σπάει τὸ χαλινάρι, πέφτει στὸ γκρεμό. Ἔτσι ἔκαναν καὶ τὰ δύστυχα ἐκεῖνα ζῷα. Μόλις ἐνωχλήθηκαν ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ἄφησαν τὴ βοσκὴ κι ἄρχισαν νὰ τρέχουν πρὸς τὸ γκρεμό. Ἀπὸ ᾿κεῖ ἔπεσαν στὴ θάλασσα καὶ πνίγηκαν ὅλα , δὲν ἔμεινε οὔτε ἕνα· νεκρὰ ἔπλεαν τὰ πτώματα.Ἀλλὰ ὁ γκρεμὸς αὐτὸς δὲν εἶνε τίποτε μπροστὰ σὲ κάτι ἄλλους γκρεμούς , ὅπου δὲν τσακίζονται πλέον ἄλογα ζῷα ἀλλὰ λογικο ὶἄνθρωποι.Λένε γιὰ κάποιο βασιλιᾶ τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς ὅτι πολιόρκησε μιὰ πόλι, κι ὅταν τὴν κυρίευσε τὰ μὲν γυναικόπαιδα τὰ ἔσφαξε, τοὺς δὲ ἄντρες καὶ νέους, δέκα χιλιάδες, τί τοὺς ἔκανε· τοὺς συγκέντρωσε, τοὺς ἀφώπλισε, τοὺς ἀνέβασε σ᾿ ἕνα γκρεμὸ ποὺ ἀπὸ κάτω ἁπλωνόταν θάλασσα, κι ἀπὸ ᾿κεῖ ἕναν - ἕνα τοὺς γκρέμισε ὅλους κάτω· γέμισε ἡ θάλασσα πτώματα.
Αὐτὸς ἦταν ἕνας φυσικὸς γκρεμός.Ὑπάρχουν ὅμως κάτι ἄλλοι γκρεμοὶ πιὸ ἀπαίσιοι,μαῦροι καὶ φοβεροί. Ποιοί εἶν᾽ αὐτοὶ οἱ γκρεμοὶ μὲ τὰ ἀπαίσια βράχια; Εἶνε οἱκοινωνικοὶ γκρεμοί . Τέτοιο γκρεμὸ εὔχομαι, κανένας σας νὰ μὴ τὸν πλησιάσῃ, οὔτε ἄντρας οὔτε γυναίκα· κινδυνεύει νὰ βρεθῇ στὸ χάος.
⃝ Ποιός εἶνε ὁ πρῶτος κοινωνικὸς γκρεμός, ποιό εἶνε τ᾿ ὄνομά του; Εἶνε ὁ γκρεμὸς τοῦ Ἰούδα, φέρει τὸ ὄνομα τῆς φιλαργυρίας . Πάνω σ᾿ αὐτὸν κάθεται διπλοπόδι ὁ σατανᾶς μὲτὰ τριάκοντα ἀργύρια. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τὰλεφτὰ θ᾿ ἀρχίσουν νὰ γαργαλοῦν τὸν ἄνθρωπο, δὲν βρίσκει ἡσυχία οὔτε μέρα οὔτε νύχταμέχρι νὰ τ᾿ ἀποκτήσῃ. Κι ἀφοῦ τ᾿ ἀποκτήσῃ,θέλει νὰ τ᾿ αὐξήσῃ· τὰ πέντε θέλει νὰ τὰ κάνῃδέκα, τὰ δέκα εἴκοσι, καὶ τελειωμὸ δὲν ἔχει.Ἡ θάλασσα μπορεῖ νὰ πῇ στὰ ποτάμια, Φτάνει, δὲν θέλω ἄλλο τὰ νερά σας· κι ὁ χάρος μπορεῖ νὰ πῇ στοὺς νεκροθάφτες, Φτάνει, δὲν θέλω ἄλλους νεκρούς. Μὰ ὁ φιλάργυρος δὲνθὰ πῇ ποτέ, Φτάνει· εἶνε ἀχόρταγος. Σὲ ξεγελάει ὁ διάβολος, σὲ τραβάει στὸ γκρεμό, σοῦ μετράει τὰ τριάκοντα ἀργύρια, καὶ μετὰ σοῦ δί-νει μιὰ σπρωξιὰ καὶ σὲ ῥίχνει στὸ χάος, στὴνἁμαρτία καὶ στὴν ἀγχόνη τοῦ Ἰσκαριώτη.
⃝ Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ γκρεμὸ τοῦ Ἰούδα ὑπάρχει κιἄλλος βράχος μαῦρος καὶ ἀπαίσιος· εἶναι ὁ γκρεμὸς τῆς φιληδονίας. Εὔχομαι, κανένας ἀπὸ σᾶς, καὶ μάλιστα νέος ἢ νέα, νὰμὴν ὁδηγηθῇ στὰ βράχια τῆς φιληδονίας, τὰ βράχια τῆς σαρκός. Σ᾿ αὐτὸ τὸν ἀπαίσιοκοινωνικὸ βράχο δὲν κάθεται ὁ σατανᾶς μὲ τὰ τριάκοντα ἀργύρια· ἐδῶ ὁ διάβολοςκρατάει κιθάρες καὶ βιολιὰ καὶ παίζει τὰ πιὸ μαγευτικὰ τραγούδια γιὰ τὸν αἰσχρὸἔρωτα. Μ᾿ αὐτὰ τρελλαίνει τοὺς νέους. Τοὺς συμβουλεύει, νὰ μὴν ἀκοῦνε παπᾶδες κ᾽ εὐαγγέλια. Ἡ Ἐκκλησία λέει· Ἡ ζωὴ = ἀγώνας, θυσία. Ὁ διάβολος τὰ σβήνει ὅλα αὐτὰ καὶ λέει· Ἡ ζωή, παιδιά, εἶνε ἀπόλαυσι, γλέντι· «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α΄ Κορ. 15,32) . Καὶ μὲ τὶς κιθάρες καὶ τὰ βιολιὰ τοὺς τραβάει στὸν γκρεμὸ τῆς φιληδονίας·μετὰ τοὺς δίνει μιὰ σπρωξιά, καὶ τοὺς βλέπουμε στὰ δικαστήρια νὰ παλεύουν γιὰ τὸ διαζύγιο, τοὺς βρίσκουμε στὰ ἄσυλα τῶν ἀνιάτων παράλυτους καὶ τυφλούς, τοὺς βρίσκουμε στὶς φυλακὲς ἐλεεινὰ ῥάκη.
⃝ Ὑπάρχει ὅμως κ᾿ ἕνας τρίτος γκρεμός, ἀκόμη χειρότερος. Στὴν κορυφή του βρίσκεται ὁἑωσφόρος κρατώντας στὰ χέρια του τὰ ἀξι-ματα τῆς γῆς· εἶναι ὁ γκρεμὸς τῆς φιλοδοξίας. «Πολλοὶ τὸν πλοῦτον ἐμίσησαν, τὴν δόξαν οὐδείς» , λέει ἕνα ῥητό. Ὁ ἑωσφόρος κρατάει σκῆπτρα, σπαθιά, ὑπουργιλίκια, ὅλα τὰ μεγα-λεῖα. Βάζει ἰδέες καὶ λέει στὸν κόσμο· Ἐλᾶτε κοντά μου, γιὰ ν᾿ ἀποκτήσετε δύναμι καὶ νὰσᾶς τιμάῃ ὁ κόσμος. Στὸν ἕνα τὸ πνεῦμα τοῦ σατανᾶ, τὸ πνεῦμα τῆς ὑπερηφανείας, λέει·Ἐσὺ εἶσαι δυνατός! Στὸν ἄλλο· Ἐσὺ εἶσαι ὡραῖος· τέτοιον ὡραῖον ἄντρα καὶ τόσο ὄμορφη γυναῖκα δὲν ξαναγέννησε ἡ γῆ! Στὸν τρίτο λέει· Εἶσαι σοφός, ὅσα ξέρεις ἐσὺ δὲν τὰ ξέ-ρει κανένας! Στὸν τέταρτο λέει· Ἐσὺ εἶσαι ἅγιος· φτερουγίζεις γιὰ τὸν οὐρανό!... Στὸν καθένα λέει κάτι καὶ τὸν ῥίχνει στὴν ὑπερηφάνεια. Τὸν παίρνει στὰ μαῦρα φτερά του, τὸν ὁδηγεῖ στὸ γκρεμό, τοῦ δίνει μιὰ σπρωξιὰ καὶτὸν τσακίζει στὰ βράχια. Καὶ τότε ὁ ὑπερήφανος βλέπει τὰ φτερά του μαδημένα ἀπὸτὸν ἄγγελο - διάβολο ποὺ εἶχε δίπλα του.Αὐτοί, ἀγαπητοί μου, εἶνε οἱ γκρεμοί, ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ὁ διάβολος. Ἔτσι πᾶμε «κατὰ κρη-μνοῦ» (Ματθ. 8,32). Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε ἡ φωτογραφία μας.
Πᾶμε κατὰ κρημνοῦ. Κατὰ κρημνοῦ ὁ ἄντρας,κατὰ κρημνοῦ ἡ γυναίκα, κατὰ κρημνοῦ ὁ νέος, κατὰ κρημνοῦ ὁ ῥασοφόρος, κατὰ κρημνοῦ οἱ λαϊκοί, κατὰ κρημνοῦ οἱ δεξιοί, κατὰ κρημνοῦοἱ ἀριστεροί, κατὰ κρημνοῦ οἱ πάντες . Πῶς τὰκατάφερε ὁ διάβολος, νὰ κάνῃ ἕνα τεράστιο βράχο, χειρότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο· καὶ πάνω σ᾿αὐτὸν δὲν ἔβαλε πλέον ἕνα ἄτομο ἢ μιὰ οἰκογένεια, ἀλλὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα, κ᾿εἶ νε ἕτοιμος νὰ τὴ γκρεμίσῃ στὴν ἄβυσσο.Ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα ἔρχεται τὸ κακό.Ἂν εἴχαμε φιλότιμο κ᾿ εὐαισθησία, δὲν θὰ διασκεδάζαμε. Δὲν εἶμαι προφήτης οὔτε υἱὸς προφήτου· ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος σὰν κ᾿ ἐσᾶς εἶμαι. Ἀλλὰ πιστεύω στὸ Εὐαγγέλιο, πιστεύω στὴν Ἀποκάλυψι· καὶ βλέπω, ὅτι θὰ χτυπήσουν σειρῆνες, θὰ σημάνουν νεκρικὲς καμπάνες.Μέσα σὲ μιὰ ὥρα θ᾿ ἀδειάσουν οἱ μεγαλουπό λεις, κι ὅσοι προλάβουν θὰ πᾶνε μέσα στὰ σπήλαια. Αὐτὴ θὰ εἶνε ἡ μεγάλη περιπέτεια ·τὰ ἄλλα ποὺ περάσαμε ἦταν κουφέττα. Ἕνα βῆμα ἀκόμα, καὶ θὰ δώσῃ ὁ διάβολος σ᾿ ὅλους τὴ σπρωξιά. Κ᾿ ἐκεῖ κάτω, ποὺ θὰ βρεθοῦν,δὲν θὰ εἶνε ἡ φωτιὰ τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας. Θὰ εἶνε ἀτομικὲς βόμβες. Αὐτὲς θὰκάνουν ἀπέραντη καταστροφή. Λέει μιὰ προ-φητεία· Θ᾿ ἀραιώσῃ ἡ γῆ. Θὰ περπατᾷς ἑκατὸ χιλιόμετρα, γιὰ νὰ βρῇς ἕναν ἄνθρωπο...Κατὰ κρημνοῦ λοιπὸν ὅλη ἡ ἀνθρωπότης.Καὶ ποιός θὰ μᾶς σώση; Τὸ Εὐαγγέλιο λέει·Θὰ σωθοῦμε, μόνο ἂν μετανοήσουμε. Ὅλοι μας, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ πέσουμε στὰ πό-δια τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ μὲ προσευχὴ καὶ δάκρυα νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεός Του. Νὰ ποῦμε κ᾿ ἐμεῖς σὰν τὸ λῃστὴ τὸ «Μνήσθητί μου,Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42) .Μόνο ἡ νινευϊτικὴ μετάνοια θὰ μᾶς σώσῃ τὶς τελευταῖες αὐτὲς στιγμές.
Ἀδελφοί μου, μὴν παίρνετε τὸ δρόμο τῆς ματαιότητος, τῆς σαρκός, τοῦ χρήματος, τὸ δρόμο τοῦ διαβόλου. Ὄχι, μὴ ἀπατᾶσθε. Ὅσα καλὰ καὶ ἂν σᾶς τάξῃ, τὸ τέλος εἶνε συμφορὰ καὶ κόλασις. Πάρτε τὸ δρόμο τὸ στενό , τὸν ἀνηφορικό, τὸ δρόμο τῆς πενίας καὶ τοῦ καθήκοντος,τὸ δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ, τὸ δρόμο ποὺ βάδισε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ ὁδηγηθῆτε μὲ ἀσφάλεια στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ, «ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε, δό ξα σοι»(αἶνοι Μ. Τρίτης).
Μιλάει τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ ἕνα γκρεμό. Προ-σέξτε νὰ μὴ τὸν πλησιάσετε. Ὦ θεῖο Εὐαγ-γέλιο, πόσο μᾶς προστατεύεις! Κοντὰ στοὺς δαιμονισμένους, λέει, ἔβοσκε ἕνα κοπάδι ἀπὸ ἀκάθαρτα ζῷα, ἀπὸ χοίρους . Πόσοι ἦταν; «Ἀγέλη» (Ματθ. 8,30-32) , δηλαδὴ κοπάδι, δύο - τρεῖς χιλιάδες. Ξαφνικὰ τὰ ζῷα τινάχτηκαν κ᾿ ἔκαναν σὰν τρελλά. Ἔχετε δεῖ πῶς κάνει τὸ ἄλογο ὅταν τὸ τσιμπάῃ ἀλογόμυγα; σπάει τὸ χαλινάρι, πέφτει στὸ γκρεμό. Ἔτσι ἔκαναν καὶ τὰ δύστυχα ἐκεῖνα ζῷα. Μόλις ἐνωχλήθηκαν ἀπὸ τὰ πονηρὰ πνεύματα, ἄφησαν τὴ βοσκὴ κι ἄρχισαν νὰ τρέχουν πρὸς τὸ γκρεμό. Ἀπὸ ᾿κεῖ ἔπεσαν στὴ θάλασσα καὶ πνίγηκαν ὅλα , δὲν ἔμεινε οὔτε ἕνα· νεκρὰ ἔπλεαν τὰ πτώματα.Ἀλλὰ ὁ γκρεμὸς αὐτὸς δὲν εἶνε τίποτε μπροστὰ σὲ κάτι ἄλλους γκρεμούς , ὅπου δὲν τσακίζονται πλέον ἄλογα ζῷα ἀλλὰ λογικο ὶἄνθρωποι.Λένε γιὰ κάποιο βασιλιᾶ τῆς ἀρχαίας ἐποχῆς ὅτι πολιόρκησε μιὰ πόλι, κι ὅταν τὴν κυρίευσε τὰ μὲν γυναικόπαιδα τὰ ἔσφαξε, τοὺς δὲ ἄντρες καὶ νέους, δέκα χιλιάδες, τί τοὺς ἔκανε· τοὺς συγκέντρωσε, τοὺς ἀφώπλισε, τοὺς ἀνέβασε σ᾿ ἕνα γκρεμὸ ποὺ ἀπὸ κάτω ἁπλωνόταν θάλασσα, κι ἀπὸ ᾿κεῖ ἕναν - ἕνα τοὺς γκρέμισε ὅλους κάτω· γέμισε ἡ θάλασσα πτώματα.
Αὐτὸς ἦταν ἕνας φυσικὸς γκρεμός.Ὑπάρχουν ὅμως κάτι ἄλλοι γκρεμοὶ πιὸ ἀπαίσιοι,μαῦροι καὶ φοβεροί. Ποιοί εἶν᾽ αὐτοὶ οἱ γκρεμοὶ μὲ τὰ ἀπαίσια βράχια; Εἶνε οἱκοινωνικοὶ γκρεμοί . Τέτοιο γκρεμὸ εὔχομαι, κανένας σας νὰ μὴ τὸν πλησιάσῃ, οὔτε ἄντρας οὔτε γυναίκα· κινδυνεύει νὰ βρεθῇ στὸ χάος.
⃝ Ποιός εἶνε ὁ πρῶτος κοινωνικὸς γκρεμός, ποιό εἶνε τ᾿ ὄνομά του; Εἶνε ὁ γκρεμὸς τοῦ Ἰούδα, φέρει τὸ ὄνομα τῆς φιλαργυρίας . Πάνω σ᾿ αὐτὸν κάθεται διπλοπόδι ὁ σατανᾶς μὲτὰ τριάκοντα ἀργύρια. Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ τὰλεφτὰ θ᾿ ἀρχίσουν νὰ γαργαλοῦν τὸν ἄνθρωπο, δὲν βρίσκει ἡσυχία οὔτε μέρα οὔτε νύχταμέχρι νὰ τ᾿ ἀποκτήσῃ. Κι ἀφοῦ τ᾿ ἀποκτήσῃ,θέλει νὰ τ᾿ αὐξήσῃ· τὰ πέντε θέλει νὰ τὰ κάνῃδέκα, τὰ δέκα εἴκοσι, καὶ τελειωμὸ δὲν ἔχει.Ἡ θάλασσα μπορεῖ νὰ πῇ στὰ ποτάμια, Φτάνει, δὲν θέλω ἄλλο τὰ νερά σας· κι ὁ χάρος μπορεῖ νὰ πῇ στοὺς νεκροθάφτες, Φτάνει, δὲν θέλω ἄλλους νεκρούς. Μὰ ὁ φιλάργυρος δὲνθὰ πῇ ποτέ, Φτάνει· εἶνε ἀχόρταγος. Σὲ ξεγελάει ὁ διάβολος, σὲ τραβάει στὸ γκρεμό, σοῦ μετράει τὰ τριάκοντα ἀργύρια, καὶ μετὰ σοῦ δί-νει μιὰ σπρωξιὰ καὶ σὲ ῥίχνει στὸ χάος, στὴνἁμαρτία καὶ στὴν ἀγχόνη τοῦ Ἰσκαριώτη.
⃝ Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ γκρεμὸ τοῦ Ἰούδα ὑπάρχει κιἄλλος βράχος μαῦρος καὶ ἀπαίσιος· εἶναι ὁ γκρεμὸς τῆς φιληδονίας. Εὔχομαι, κανένας ἀπὸ σᾶς, καὶ μάλιστα νέος ἢ νέα, νὰμὴν ὁδηγηθῇ στὰ βράχια τῆς φιληδονίας, τὰ βράχια τῆς σαρκός. Σ᾿ αὐτὸ τὸν ἀπαίσιοκοινωνικὸ βράχο δὲν κάθεται ὁ σατανᾶς μὲ τὰ τριάκοντα ἀργύρια· ἐδῶ ὁ διάβολοςκρατάει κιθάρες καὶ βιολιὰ καὶ παίζει τὰ πιὸ μαγευτικὰ τραγούδια γιὰ τὸν αἰσχρὸἔρωτα. Μ᾿ αὐτὰ τρελλαίνει τοὺς νέους. Τοὺς συμβουλεύει, νὰ μὴν ἀκοῦνε παπᾶδες κ᾽ εὐαγγέλια. Ἡ Ἐκκλησία λέει· Ἡ ζωὴ = ἀγώνας, θυσία. Ὁ διάβολος τὰ σβήνει ὅλα αὐτὰ καὶ λέει· Ἡ ζωή, παιδιά, εἶνε ἀπόλαυσι, γλέντι· «φάγωμεν καὶ πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνῄσκομεν» (Ἠσ. 22,13 = Α΄ Κορ. 15,32) . Καὶ μὲ τὶς κιθάρες καὶ τὰ βιολιὰ τοὺς τραβάει στὸν γκρεμὸ τῆς φιληδονίας·μετὰ τοὺς δίνει μιὰ σπρωξιά, καὶ τοὺς βλέπουμε στὰ δικαστήρια νὰ παλεύουν γιὰ τὸ διαζύγιο, τοὺς βρίσκουμε στὰ ἄσυλα τῶν ἀνιάτων παράλυτους καὶ τυφλούς, τοὺς βρίσκουμε στὶς φυλακὲς ἐλεεινὰ ῥάκη.
⃝ Ὑπάρχει ὅμως κ᾿ ἕνας τρίτος γκρεμός, ἀκόμη χειρότερος. Στὴν κορυφή του βρίσκεται ὁἑωσφόρος κρατώντας στὰ χέρια του τὰ ἀξι-ματα τῆς γῆς· εἶναι ὁ γκρεμὸς τῆς φιλοδοξίας. «Πολλοὶ τὸν πλοῦτον ἐμίσησαν, τὴν δόξαν οὐδείς» , λέει ἕνα ῥητό. Ὁ ἑωσφόρος κρατάει σκῆπτρα, σπαθιά, ὑπουργιλίκια, ὅλα τὰ μεγα-λεῖα. Βάζει ἰδέες καὶ λέει στὸν κόσμο· Ἐλᾶτε κοντά μου, γιὰ ν᾿ ἀποκτήσετε δύναμι καὶ νὰσᾶς τιμάῃ ὁ κόσμος. Στὸν ἕνα τὸ πνεῦμα τοῦ σατανᾶ, τὸ πνεῦμα τῆς ὑπερηφανείας, λέει·Ἐσὺ εἶσαι δυνατός! Στὸν ἄλλο· Ἐσὺ εἶσαι ὡραῖος· τέτοιον ὡραῖον ἄντρα καὶ τόσο ὄμορφη γυναῖκα δὲν ξαναγέννησε ἡ γῆ! Στὸν τρίτο λέει· Εἶσαι σοφός, ὅσα ξέρεις ἐσὺ δὲν τὰ ξέ-ρει κανένας! Στὸν τέταρτο λέει· Ἐσὺ εἶσαι ἅγιος· φτερουγίζεις γιὰ τὸν οὐρανό!... Στὸν καθένα λέει κάτι καὶ τὸν ῥίχνει στὴν ὑπερηφάνεια. Τὸν παίρνει στὰ μαῦρα φτερά του, τὸν ὁδηγεῖ στὸ γκρεμό, τοῦ δίνει μιὰ σπρωξιὰ καὶτὸν τσακίζει στὰ βράχια. Καὶ τότε ὁ ὑπερήφανος βλέπει τὰ φτερά του μαδημένα ἀπὸτὸν ἄγγελο - διάβολο ποὺ εἶχε δίπλα του.Αὐτοί, ἀγαπητοί μου, εἶνε οἱ γκρεμοί, ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ὁ διάβολος. Ἔτσι πᾶμε «κατὰ κρη-μνοῦ» (Ματθ. 8,32). Τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο εἶνε ἡ φωτογραφία μας.
Πᾶμε κατὰ κρημνοῦ. Κατὰ κρημνοῦ ὁ ἄντρας,κατὰ κρημνοῦ ἡ γυναίκα, κατὰ κρημνοῦ ὁ νέος, κατὰ κρημνοῦ ὁ ῥασοφόρος, κατὰ κρημνοῦ οἱ λαϊκοί, κατὰ κρημνοῦ οἱ δεξιοί, κατὰ κρημνοῦοἱ ἀριστεροί, κατὰ κρημνοῦ οἱ πάντες . Πῶς τὰκατάφερε ὁ διάβολος, νὰ κάνῃ ἕνα τεράστιο βράχο, χειρότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο· καὶ πάνω σ᾿αὐτὸν δὲν ἔβαλε πλέον ἕνα ἄτομο ἢ μιὰ οἰκογένεια, ἀλλὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα, κ᾿εἶ νε ἕτοιμος νὰ τὴ γκρεμίσῃ στὴν ἄβυσσο.Ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα ἔρχεται τὸ κακό.Ἂν εἴχαμε φιλότιμο κ᾿ εὐαισθησία, δὲν θὰ διασκεδάζαμε. Δὲν εἶμαι προφήτης οὔτε υἱὸς προφήτου· ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος σὰν κ᾿ ἐσᾶς εἶμαι. Ἀλλὰ πιστεύω στὸ Εὐαγγέλιο, πιστεύω στὴν Ἀποκάλυψι· καὶ βλέπω, ὅτι θὰ χτυπήσουν σειρῆνες, θὰ σημάνουν νεκρικὲς καμπάνες.Μέσα σὲ μιὰ ὥρα θ᾿ ἀδειάσουν οἱ μεγαλουπό λεις, κι ὅσοι προλάβουν θὰ πᾶνε μέσα στὰ σπήλαια. Αὐτὴ θὰ εἶνε ἡ μεγάλη περιπέτεια ·τὰ ἄλλα ποὺ περάσαμε ἦταν κουφέττα. Ἕνα βῆμα ἀκόμα, καὶ θὰ δώσῃ ὁ διάβολος σ᾿ ὅλους τὴ σπρωξιά. Κ᾿ ἐκεῖ κάτω, ποὺ θὰ βρεθοῦν,δὲν θὰ εἶνε ἡ φωτιὰ τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας. Θὰ εἶνε ἀτομικὲς βόμβες. Αὐτὲς θὰκάνουν ἀπέραντη καταστροφή. Λέει μιὰ προ-φητεία· Θ᾿ ἀραιώσῃ ἡ γῆ. Θὰ περπατᾷς ἑκατὸ χιλιόμετρα, γιὰ νὰ βρῇς ἕναν ἄνθρωπο...Κατὰ κρημνοῦ λοιπὸν ὅλη ἡ ἀνθρωπότης.Καὶ ποιός θὰ μᾶς σώση; Τὸ Εὐαγγέλιο λέει·Θὰ σωθοῦμε, μόνο ἂν μετανοήσουμε. Ὅλοι μας, μικροὶ καὶ μεγάλοι, νὰ πέσουμε στὰ πό-δια τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ μὲ προσευχὴ καὶ δάκρυα νὰ ζητήσουμε τὸ ἔλεός Του. Νὰ ποῦμε κ᾿ ἐμεῖς σὰν τὸ λῃστὴ τὸ «Μνήσθητί μου,Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42) .Μόνο ἡ νινευϊτικὴ μετάνοια θὰ μᾶς σώσῃ τὶς τελευταῖες αὐτὲς στιγμές.
Ἀδελφοί μου, μὴν παίρνετε τὸ δρόμο τῆς ματαιότητος, τῆς σαρκός, τοῦ χρήματος, τὸ δρόμο τοῦ διαβόλου. Ὄχι, μὴ ἀπατᾶσθε. Ὅσα καλὰ καὶ ἂν σᾶς τάξῃ, τὸ τέλος εἶνε συμφορὰ καὶ κόλασις. Πάρτε τὸ δρόμο τὸ στενό , τὸν ἀνηφορικό, τὸ δρόμο τῆς πενίας καὶ τοῦ καθήκοντος,τὸ δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ, τὸ δρόμο ποὺ βάδισε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ ὁδηγηθῆτε μὲ ἀσφάλεια στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ, «ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε, δό ξα σοι»(αἶνοι Μ. Τρίτης).
(†) ἐπίσκοπος Αυγουστίνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Μεταμορφώσεως Βύρωνος -Ἀθηνῶν τὴν 2-7-1961.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)