Κυριακή Ε’ Λουκά – Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου

Λουκα. ις’ 19-31

Εἶπεν ὁ Κύριος· 19  ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. 20 πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος 21 καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. 22 ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον  Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. 23 καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν  Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. 24 καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ  Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. 25 εἶπε δὲ  Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· 26 καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. 27 εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· 28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. 29 λέγει αὐτῷ  Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. 30 ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ  Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. 31 εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

ΣΤ΄ Λουκᾶ: Λουκ. η΄ 26-39

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γα­δαρη­νῶν, ὑπήν­τησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. ἰδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βα­­σανίσῃς. παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀν­­θρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συν­ηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέ­­­­δαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαί­­­μονος εἰς τὰς ἐρή­μους. ἐπηρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαιμόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐ­­­τόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκα­νῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐτοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ἰδόντες δὲ οἱ βόσκον­τες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φόβῳ μεγάλῳ συν­είχοντο. αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐ­­­­­ποί­­ησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅ­­­­σα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ ΚΥΡΙΟ

 

1. Γιατί ὁ Θεὸς δὲν ἐξαφανίζει τὸν διάβολο;

    Ὁ Κύριος εἶχε περάσει μὲ τὸ πλοῖο στὴν ἀπέναντι ὄχθη τῆς λίμνης, στὴ χώ­ρα τῶν Γαδαρηνῶν. Ὅταν ὅμως ἀποβιβάστηκε καὶ ἄρχισε νὰ ­περιδιαβαίνει τὸν τόπο ἐκεῖνο, συνέβη κάτι τρομακτι­κό: Ἕνας ἄνδρας ἔξαλλος παρουσιά­στηκε μπροστά Του κι ἀφοῦ ­ἔβγαλε μιὰ δυνατὴ καὶ διαπεραστικὴ κραυγή, ἔπεσε κάτω στὸ ἔδαφος. Ὁ ­ἄνθρωπος αὐτὸς ἦταν γνωστὸς στὴν περιοχή. Ἀρ­κετὰ χρόνια πρὶν τὸν εἶχαν ­κυριεύσει τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ ἀπὸ τότε εἶχε ἐγκαταλείψει τὸ σπίτι του. Δὲν φοροῦσε ροῦχα καὶ τριγυρνοῦσε στὰ μνήματα ζώντας ἀπομονωμένος. Ὅταν ὅμως τὸν κυρίευε ἡ μανία τῶν δαιμόνων, γινόταν πραγματικὰ ἐπικίνδυνος. Μάλιστα, γιὰ νὰ τὸν συγκρατοῦν, τὸν ἔδεναν μὲ ἁλυσίδες στὰ χέρια καὶ τὰ πόδια. Ἀλλὰ τί φοβερό! Ἔσπαζε τὰ σιδερένια δεσμὰ καὶ οἱ δαίμονες πάλι τὸν ἔσερναν στὴν ἔρημο. 

    Ὡστόσο ὅλη αὐτὴ ἡ τρομακτικὴ δύναμη τῶν δαιμόνων παρέλυσε μπροστὰ στὸν παντοδύναμο Κύριο, ὁ Ὁποῖος προσέταξε νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα. Τότε τὸ πονηρὸ πνεῦμα εἶπε:

    –Ποιὰ σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ σὲ σένα, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; Σὲ παρακαλῶ, μὴ μὲ βασανίσεις.
    –Ποιὸ εἶναι τὸ ὄνομά σου; ρώτησε ὁ Κύριος.
    –«Λεγεών», ἀπάντησε ὁ δαιμονισμένος.
    Καὶ εἶπε αὐτὸ τὸ ὄνομα, διότι εἶχαν μπεῖ μέσα του ὄχι ἕνα ἀλλὰ πολλὰ δαι­­μόνια.
    Τὰ δαιμόνια αὐτὰ μὲ τὸ στόμα τοῦ δαιμονισμένου παρακα­λοῦσαν τὸν Κύριο νὰ μὴν τὰ στείλει στὴν ἄβυσσο τοῦ Ἅδη ἀλλὰ νὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ μποῦν στοὺς χοίρους ποὺ ἔβοσκαν στὸ ­βουνό. Κι ὁ Χριστὸς τοὺς τὸ ­ἐπέτρεψε, ἐπειδὴ αὐτοὶ ποὺ ἔτρε­­­­­­φαν τοὺς ­χοίρους τὸ ἔ­­­καναν αὐτὸ παραβαίνοντας τὸν Μω­­σα­ϊκὸ Νόμο, ὁ ὁποῖος ἀπαγόρευε ὡς ἀκάθαρτο τὸ χοι­ρινὸ κρέας.
    Ἔτσι τὰ δαιμόνια βγῆκαν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ μπῆκαν στοὺς χοίρους καὶ τότε ὁ­­λόκληρο τὸ κοπάδι ὅρμησε μὲ μανία πρὸς τὸν γκρεμὸ καὶ πνίγηκε στὴ λίμνη!...
    Τὸ δράμα τοῦ δαιμονισμένου ἀλλὰ καὶ τὰ τρομακτικὰ γεγονότα ποὺ περι­γράψαμε, δημιουργοῦν τὴν εὔλογη ἀ­­­πο­ρία: Γιατί ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε στοὺς δαί­­μονες νὰ παραμείνουν στὴν ­περιο­­­χὴ καὶ νὰ συνεχίσουν τὸ ­καταστροφικό τους ἔργο; Καὶ γενικότερα: Γιατί δὲν ἐ­­ξ­­­αφανίζει τὸν διάβολο καὶ τὰ ὄργανά του;...
    Ὁ Θεὸς εἶναι παντοδύναμος, κι ἂν θέλει, ἔχει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐξουσία νὰ διώξει τὸν διάβολο ἀπὸ τὴ γῆ καὶ νὰ τὸν κλείσει μαζὶ μὲ ὅλη τὴ συνοδεία του στὰ τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Ὡστόσο δὲν τὸ κάνει αὐτό. Ἐπιτρέπει στὸν διάβολο καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα νὰ δροῦν στὴ γῆ ἀκόμη «ὀλίγον καιρόν» (Ἀποκ. ιβ΄ 12), δίνοντας στὸν κάθε ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα ἐλεύθερα νὰ ἐπιλέγει τὸ καλὸ ἢ τὸ κακὸ καὶ νὰ γυμνάζεται πνευματικὰ γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς. Διότι ἂν δὲν ὑπάρχει ἀντίπαλος, δὲν ­ὑπάρχει ἀ­­­γώνας. Κι ἂν δὲν ὑπάρχει ἀγώνας, δὲν ὑπάρχει οὔτε νικητής, οὔτε βραβεῖο.
    Ἄλλωστε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χρησι­μο­ποιεῖ ἀκόμη καὶ τὶς καταστροφὲς ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Πονηρὸς ὡς μέσα παιδα­γωγικὰ γιὰ τὴν πνευματική μας ἀφύπνι­ση· ὅπως ἔκανε καὶ μὲ τοὺς Γαδαρηνούς. Δυστυχῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι αὐ­­τοί, ὅπως βλέπουμε στὴ συνέχεια, δὲν συν­αισθάνθηκαν τὴν ἐνοχή τους.

2. Ἄνθρωποι τυφλοὶ

    Οἱ βοσκοὶ ποὺ εἶδαν τὸν πνιγμὸ τῶν χοίρων, διέδωσαν ἀμέσως τὴν εἴδηση σ’ ὅλη τὴν πόλη καὶ τὰ περίχωρα.
    Τότε κόσμος πολὺς ἦρθε γιὰ νὰ δεῖ αὐ­τὸ ποὺ ἔγινε. Καὶ πράγματι ὅλοι εἶ­δαν μὲ ἔκπληξη τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν ὁποῖο εἶχαν βγεῖ τὰ δαιμόνια, νὰ κάθεται κοντὰ στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ καὶ νὰ εἶναι ντυμένος καὶ σωφρονισμένος. Στὸ μεταξὺ οἱ αὐτόπτες μάρτυρες τοὺς ἐξιστοροῦσαν πῶς ἔγινε καλὰ καὶ σώθηκε ὁ δαιμονισμένος.
    Τότε ὅλο τὸ πλῆθος τῆς περιφέρειας τῶν Γαδαρηνῶν φοβισμένοι ἀπὸ τὴν τιμωρία τῆς παρανομίας τους παρακάλεσαν τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ κοντά τους. Ἔτσι ὁ Κύριος μπῆκε στὸ πλοῖο καὶ ἐπέστρεψε στὸ μέρος ἀπὸ τὸ ὁποῖο εἶχε ἔλθει.
    Μαζί Του ζήτησε νὰ πάει κι ὁ ­πρώην δαιμονισμένος. Ὁ Κύριος ὅμως δὲν τὸν ἄφησε, λέγοντας: Γύρισε πίσω στὸ σπί­τι σου καὶ νὰ διηγεῖσαι ὅσα ­θαυμαστὰ σοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Κι ἐκεῖνος ἔφυγε καὶ διεκήρυττε σ’ ὅλη τὴν πόλη ὅσα τοῦ ἔ­­κανε ὁ Χριστός.
    Εἶναι φοβερὸ πραγματικὰ τὸ πόσο τυφλώνει τὸν ἄν­θρωπο ἡ φιλοχρηματία καὶ τὸ ὑλικὸ συμφέρον! Οἱ Γαδαρη­νοί, δὲν μποροῦσαν νὰ δοῦν τίποτε πέρα ἀπὸ τὴν ­οἰκονομικὴ ζημιὰ ποὺ ­ἔπαθαν ὕστερα ἀπὸ τὸν πνι­γμὸ τῶν χοίρων. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνας ­συμπατριώτης τους θεραπεύθηκε ἀπὸ τὴ μάστιγα τῶν δαιμόνων δὲν τοὺς συγκίνησε καθόλου οὔ­­­τε τοὺς ἔκανε νὰ θαυμάσουν τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐν­­διέφερε ἦταν νὰ συνεχίσουν τὴν παράνομη ­αἰσχροκέρδεια. Γι’ αὐτὸ κι ἔ­­­διω­ξαν τὸν Χριστό. Τί θλιβερὸ κατάντη­μα!...
    Ἀλήθεια, μήπως κι ἐμεῖς τοὺς μοιάζου­με; Μήπως κι ἐμεῖς ἀνησυχοῦμε μόνο γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ τὶς δεινὲς συνέπειές της, ἐνῶ ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Εἶναι καιρὸς νὰ ξυ­­πνήσουμε! Ἡ κρίση ὀφείλεται στὴν ἀ­­­­­πομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἂς τὸ παραδεχθοῦμε ταπεινὰ καὶ ἂς μετανοήσουμε. Εἶναι ὁ μόνος δρόμος γιὰ τὴ σωτηρία μας.

 

πηγη

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

Τοῦ Εὐαγγελιστοῦ: Κολ. δ΄ 5-11, 14-18

5 Ἐν σοφίᾳ περιπατεῖτε πρὸς τοὺς ἔξω, τὸν καιρὸν ἐξα­γοραζόμενοι. 6 ὁ λόγος ὑμῶν πάντοτε ἐν χάριτι, ἅλατι ἠρτυμένος, εἰδέναι πῶς δεῖ ὑμᾶς ἑνὶ ἑκάστῳ ἀποκρίνεσθαι. 7 Τὰ κατ’ ἐμὲ πάντα γνωρίσει ὑμῖν Τυχικὸς ὁ ἀγα­πητὸς ἀδελφὸς καὶ πι­στὸς διάκονος καὶ σύνδου­λος ἐν Κυρίῳ, 8 ὃν ἔπεμψα πρὸς ὑμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο, ἵνα γνῷ τὰ περὶ ὑμῶν καὶ παρακαλέσῃ τὰς καρδίας ὑμῶν, 9 σὺν Ὀνησίμῳ τῷ πιστῷ καὶ ἀγαπητῷ ἀδελφῷ, ὅς ἐστιν ἐξ ὑμῶν· πάντα ὑμῖν γνωριοῦσι τὰ ὧδε. 10 Ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἀρί­σταρχος ὁ συναιχμάλωτός μου, καὶ Μᾶρκος ὁ ἀνεψιὸς Βαρνάβα, – περὶ οὗ ἐλάβετε ἐντολάς· ἐὰν ἔλθῃ πρὸς ὑμᾶς, δέξασθε αὐτόν, – 11 καὶ Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Ἰοῦστος, οἱ ὄντες ἐκ περιτομῆς, οὗτοι μόνοι συνερ­γοὶ εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, οἵτινες ἐγε­νήθησάν μοι παρηγορία.14 Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρὸς ὁ ἀγαπητὸς καὶ Δημᾶς. 15 ἀσπάσασθε τοὺς ἐν Λαοδικείᾳ ἀδελφοὺς καὶ Νυμφᾶν καὶ τὴν κατ’ οἶκον αὐτοῦ ἐκκλησίαν· 16 καὶ ὅταν ἀναγνωσθῇ παρ’ ὑμῖν ἡ ἐπιστολή, ποιήσατε ἵνα καὶ ἐν τῇ Λαοδικέων ἐκκλησίᾳ ἀναγνωσθῇ, καὶ τὴν ἐκ Λαοδικείας ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀναγνῶτε. 17 καὶ εἴπατε Ἀρχίππῳ· βλέπε τὴν διακονίαν ἣν παρέλαβες ἐν Κυρίῳ, ἵνα αὐτὴν πληροῖς. 18 Ὁ ἀσπασμὸς τῇ ἐμῇ χειρὶ Παύλου. μνημονεύετέ μου τῶν δεσμῶν. Ἡ χάρις μεθ’ ὑμῶν· ἀμήν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ

1. Η ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΓΙΑΤΡΟΥ

    Τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα κάνει λόγο γιά ἀρκετούς ἀνθρώπους – ἀναφέρονται δέκα τουλάχιστον ὀνόματα – μιλάει ὅμως καί γιά ἕνα γιατρό, γιά χάρη μάλιστα τοῦ ὁποίου καθιερώθηκε νά διαβάζεται αὐτή ἡ περικοπή.

    Ὁ γιατρός αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν ἅγιο Λουκᾶ, τοῦ ὁποίου τή μνήμη τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας κάθε χρόνο στίς 18 Ὀκτωβρίου.

    «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρός ὁ ἀγαπητός»,  βλέπουμε νά γράφει πρός τούς Κολασσαεῖς  ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτό τό ξεχείλισμα τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου στήν τελευταία λέξη «ὁ ἀγαπητός» ἀποτελεὶ τό ὑπεροχότερο ἐγκώμιο γιά τή μορφή τοῦ ἁγίου Λουκᾶ.

    Θά ὀνειρευόταν ἴσως καί ὁ Λουκᾶς νά ἔχει μιά σπουδαία ἰατρική σταδιοδρομία στήν ἐποχή του. Θά ὀνειρευόταν πιθανῶς νά ἀποκτήσει χρήματα ἀσκώντας τό προσοδοφόρο ἐπάγγελμά του, νά κερδίσει θέσεις μεγάλες, νά συγγράψει πρωτότυπα ἰατρικά συγγράμματα, ὅμως... Ὅμως κάποια στιγμή συνάντησε στό δρόμο τῆς ζωῆς του τόν φλογερό ἀπόστολο Παῦλο. Ἄκουσε ἀπό τό στόμα του τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἀγάπησε τόν Χριστό, βαπτίστηκε. Ἀπό τότε τά παλιά του ὄνειρα ἔγιναν στάχτη. Ἕνα μονάχα ὅραμα συνήρπαζε τήν ἐκλεκτή ψυχή του: τό ὅραμα τῆς ἐξαπλώσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Τήν ἰατρική του ἐπιστήμη τήν ἔθεσε στήν ὑπηρεσία τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀκολούθησε τόν ἀπόστολο Παῦλο. Στούς συγχρόνους του ἡ ἀπόφασή του αὐτή θά φάνηκε προφανῶς σάν νεανική ἀπερισκεψία.   

    Πέρασαν εἴκοσι αἰῶνες ἀπό τότε. Ὁ γιατρός γιά τόν ὁποῖο τότε οἱ σύγχρονοί του θεώρησαν ἴσως πώς ἔχασε τή σταδιοδρομία του, κατέκτησε καί κατέχει μιά σπάνια ἐπιτυχία καί δόξα: ἀναδείχθηκε γιατρός τοῦ μεγάλου ἀποστόλου Παύλου καί τῶν συνεργατῶν του. Κάτι ἀκόμη σπουδαιότερο: ἀναδείχθηκε Ἅγιος, Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής. Συνέγραψε δύο ἀθάνατα βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, τό Εὐαγγέλιο, πού φέρει τό ὄνομά του, καί τό συγκλονιστικό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, τήν ἱστορία τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.

    Ἅγιος, Ἀπόστολος, Εὐαγγελιστής καί ὁ πρῶτος καί κορυφαῖος ἱστορικός τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀλλά καί μέ τήν ὑπέροχη ἐκείνη διάκριση – νά εἶναι ὁ ἀγαπητός συνεργάτης καί γιατρός τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου: «Λουκᾶς ὁ ἰατρός ὁ ἀγαπητός»!

    Μακάρι τό παράδειγμά του νά ἐμπνεύσει καί ἐμᾶς σήμερα, ἰδιαιτέρως τούς νέους, πού ὀνειρεύονται μιά λαμπρή σταδιοδρομία ὡς ἐπιστήμονες – γιατροί, μηχανικοί, φυσικοί, καλλιτέχνες... Νά καταλάβουμε πώς τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, τό ὑπέροχο ὅραμα τῆς ἐξαπλώσεως τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὑπόθεση ὅλων μας, ὄχι μόνο τῶν κληρικῶν καί τῶν θεολόγων· καί ὅτι ἀξίζει γι᾿ αὐτό τό ὅραμα νά γίνονται θυσίες, κάποτε κι αὐτῆς τῆς σταδιοδρομίας καί τῆς ζωῆς μας.

2. «...ΚΑΙ ΔΗΜΑΣ»

    «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρός ὁ ἀγαπητός καί Δημᾶς». Δύο ὀνόματα συνεργατῶν του, τό ἕνα πλάι στό ἄλλο, ἀλλά πόση διαφορά! Γιά τόν ἕναν ὁ Ἀπόστολος γράφει μέ τόση θέρμη «Λουκᾶς ὁ ἰατρός ὁ ἀγαπητός», γιά τόν ἄλλον ἁπλῶς «καί Δημᾶς». Γιατί ἄραγε;

    Οἱ ἑρμηνευτές λένε πώς αὐτό δέν ἔγινε τυχαῖα· φαίνεται, λένε, πώς ὁ Ἀπόστολος ἔβλεπε μερικά σημάδια ἀνησυχητικά στή ζωή τοῦ Δημᾶ. Ἔβλεπε τόν ζῆλο τοῦ μαθητῆ του νά πέφτει διαρκῶς, τά μάτια του νά ᾿ναι στραμμένα ἐπίμονα στόν κόσμο, τήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό νά παγώνει σιγά-σιγά. Ἔτσι ἐξηγεῖται αὐτή ἡ κάπως τυπική ἀναφορά τοῦ ὀνόματός του δίπλα ἀκριβῶς ἀπό τή λέξη «ἀγαπητός», πού σ᾿ ἕνα ξεχείλισμα τῆς ψυχῆς του γράφει γιά τόν Λουκᾶ.

    Ἡ μετέπειτα ἐξέλιξη δικαιολογεῖ ἀπόλυτα αὐτήν τήν ἑρμηνεία· ἀφοῦ, ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ Δημᾶς ἐγκατέλειψε στό τέλος τόν Ἀπόστολο καί στράφηκε στίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου. «Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τόν νῦν αἰῶνα καί ἐπορεύθη εἰς Θεσσαλονίκην», γράφει ἀργότερα στό μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή ὁ Δημᾶς μέ ἐγκατέλειψε, ἀφοῦ ἀγάπησε αὐτόν τόν μάταιο κόσμο, καί πῆγε στή Θεσσαλονίκη. Ἕνας μελαγχολικός ἐπίλογος σ᾿ ἕνα ἐλπιδοφόρο ξεκίνημα.

    Ἄνθρωποι σάν τόν Δημᾶ ὑπάρχουν καί σήμερα, ὅπως καί σέ κάθε ἐποχή, πολλοί. Ἄνθρωποι πού ἐνθουσιάζονται ἀπό τό ὅραμα τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου καί ξεκινοῦν μέ φλόγα... Γιά λίγο ὅμως! Ἔπειτα ὁ κόπος καί οἱ ταλαιπωρίες τοῦ κηρύγματος τούς κάνουν νά δειλιάζουν. Τό βλέμμα τους μαγνητίζεται ἀπό τίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου. Ὁ ἐνθουσιασμός τους ἐξατμίζεται, καί σιγά-σιγά παίρνουν τόν δρόμο γιά κάποια Θεσσαλονίκη.

    Νά προσέχουμε ὅλοι μας ὅμως. Γιατί ὁ κίνδυνος νά λησμονήσουμε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, νά ἑλκυσθοῦμε ἀπό τίς ἀνέσεις τοῦ κόσμου καί νά βρεθοῦμε σέ κάποια Θεσσαλονίκη, εἶναι ὑπαρκτός γιά ὅλους μας. Νά προσέχουμε, νά ἀγωνιζόμαστε, νά ταπεινοφρονοῦμε καί ὁ Θεός θά μᾶς προστατεύσει.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

 

Γ' ΛΟΥΚΑ

Τοῦ Εὐαγγελιστοῦ: Λουκ. ι΄ 16-21

Eἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς· Ὁ ­ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ­ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με. Ὑπέστρεψαν δὲ οἱ ἑβδομήκοντα μετὰ χαρᾶς λέγοντες· Κύριε, καὶ τὰ δαιμόνια ὑποτάσσεται ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· ἐθεώ­ρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ. πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε, ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται· χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἠ­­γαλ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­λιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰη­­­­σοῦς καὶ εἶπεν· ἐξομολο­γοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀ­­πεκάλυψας αὐτὰ νη­πίοις· ναί, ὁ πατήρ, ὅτι οὕτως ἐ­­γένετο εὐδοκία ἔμπροσθέν σου.

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ

1. Ἐγγυημένη νίκη

    Ἤδη εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐπιστρέφουν οἱ Ἑβδομήκον­τα μαθητὲς ἀπὸ τὶς περιοδεῖες τους. Ὁ Κύριος τοὺς εἶχε ἀποστείλει ἀνὰ δύο γιὰ νὰ κηρύξουν τὸν ἐρχομὸ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ πρῶτα τοὺς ἔδωσε συγκεκριμένες ὁδηγίες, ἀλλὰ καὶ εἰδικὴ Χάρη γιὰ νὰ ἐπιτελοῦν θαυμαστὰ σημεῖα. Ὅπου πήγαιναν, ὁμιλοῦσαν ἐξ ὀνόματος Ἐκείνου, καὶ ὅ,τι ἔπρατταν, τὸ ἔ­­πρατταν μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ὀνόματός Του, ὅπως ἀ­­κριβῶς τοὺς εἶχε πεῖ:
    ─Ὅποιος ἀκούει ἐσᾶς καὶ ὑπακούει σὲ σᾶς, ὑπακούει σὲ μένα. Κι ὅποιος πα­ρακούει ἐσᾶς, παρακούει ἐμένα. Κι ἐκεῖνος ποὺ παρακούει ἐμένα, πα­ρακούει τὸν Θεό, ποὺ μὲ ἔστειλε στὸν κόσμο.
    Ἀφοῦ τελείωσαν λοιπὸν τὴν περιοδεία τους, γεμάτοι χαρὰ ἐπέστρεψαν κοντά Του καὶ Τοῦ ἀνήγγειλαν μὲ ἐνθουσιασμὸ τὰ θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ ἔζησαν:
    ─Κύριε, ἀκόμη καὶ τὰ δαιμό­νια ὑποτάσσονται σὲ μᾶς μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ Ὀνόματός Σου!
    Τότε ὁ Κύριος ἀποκρίθηκε: «Ἐθεώ­ρουν τὸν σατα­νᾶν ὡς ἀστρα­πὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα»· ὅλο αὐ­­τὸ τὸ διάστημα τῆς ἐπὶ γῆς ζωῆς μου ἀλλὰ καὶ τώ­ρα εἰδικὰ ποὺ ξεκινήσατε κι ἐσεῖς τὸν εὐαγγελισμὸ τοῦ λαοῦ, ἔβλεπα τὸν σατανᾶ νὰ χάνει τὴν ἐξουσία του καὶ τὴ δύναμή του καὶ νὰ πέφτει συντριμμέ­νος ἀπὸ τὸν οὐρανό, τόσο ἀπότομα καὶ φανερὰ καὶ μὲ τόσο πάταγο ὅπως πέφτει ἡ ἀστραπή.
    Καὶ συμπλήρωσε: Ἰδού, ἐγὼ σᾶς δίνω τώρα «ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ», δηλαδὴ ἐξουσία γιὰ νὰ ὑπερβαίνετε κάθε εἴδους κίνδυνο ποὺ θὰ συν­αντήσετε, ὅπως εἶναι τὰ φίδια καὶ οἱ σκορπιοὶ ποὺ χύνουν θανατηφόρο δηλητήριο. Σᾶς δίνω ἐξουσία νὰ κατανικᾶτε ὅλη τὴ δύναμη ποὺ ­διαθέτει ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ σατανᾶς. Κι ἔ­­­τσι μὲ τίποτε δὲν θὰ σᾶς βλάψει.
    Ἡ ἀδιάψευστη αὐτὴ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου ἠχοῦσε στὰ αὐτιὰ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων κάθε φορὰ ποὺ ξεκινοῦσαν τὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος καὶ μάλιστα ὅταν συναν­τοῦσαν ἐμπόδια καὶ δυσκολίες.
    Κι ὁ ἀπόστολος Λουκᾶς, ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς ποὺ ἑορτάζει σήμερα, ἔζησε πολλὲς περιπέτειες καθὼς ὑπηρετοῦσε στὸ ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου. Ὁ ἴδιος συνέγραψε τὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» καὶ διηγεῖται πολλὰ περιστατικὰ ποὺ φανερώνουν πῶς ὁ Παντοδύναμος Θεὸς προστάτευε τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους. Χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ παράδειγμα μὲ τὴν ὀχιὰ ποὺ δάγκωσε τὸ χέρι τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἀλλὰ ἐκεῖνος μὲ ψυχραιμία καὶ πίστη τίναξε τὸ φίδι ἀπὸ ἐπάνω του καὶ δὲν ἔπαθε κανένα κακό! Ὁ ἔμπειρος ἰατρὸς Λουκᾶς ἦταν αὐτόπτης μάρτυρας στὸ περιστατικὸ ἐκεῖνο καθὼς συνόδευε τὸν Παῦλο, ποὺ τὸν ὁδηγοῦσαν αἰχμάλωτο στὴ Ρώμη. Στὸ ταξίδι αὐτὸ ἦταν ποὺ συνέβη καὶ ἡ φοβερὴ τρικυμία καὶ τὸ ναυάγιο ὅπου σώθηκε ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν καὶ μαζί του ὅλοι οἱ συν­ε­πιβάτες του.
    Ἂς μὴ μᾶς τρομάζουν λοιπὸν οἱ ­πειρασμοὶ καὶ οἱ ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ. Ἂν ἀκολουθοῦμε τὸν Κύριο ὡς πιστοὶ μαθητές Του, Ἐκεῖνος θὰ μᾶς χαρίζει τὴ δύναμη νὰ ὑπερνικοῦμε κάθε δυσκολία. Εἰδικὰ ὅσοι διακονοῦν στὸ ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς, βλέπουν ὁλοφάνερη τὴν προστασία τοῦ Θεοῦ καὶ πῶς παραμερίζονται τὰ ἐμπόδια γιὰ νὰ διαδίδεται τὸ Εὐαγγέλιο.

2. Ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου

    Ἦταν ἔκδηλη ἡ χαρὰ τῶν ­Ἑβδομήκοντα μαθητῶν καὶ μεγάλος ὁ ἐνθουσιασμός τους καθὼς ἔβλεπαν ὅτι εἶχαν τὴ δύναμη νὰ ἐκδιώκουν ἀκόμη καὶ δαιμόνια. Ὡστόσο ὁ Κύριος γιὰ νὰ μὴν πέσουν στὴν παγίδα τῆς ὑπερηφανείας τοὺς εἶπε:
    Μὴ χαίρεστε τόσο γιὰ τὸ ὅτι τὰ πονηρὰ πνεύματα ὑποτάσσονται σὲ σᾶς. Δὲν εἶναι αὐτὸ δικό σας κατόρθωμα· εἶναι χάρισμα ποὺ σᾶς ἔδωσα. Νὰ χαίρεστε περισσότερο, διότι τὰ ὀνόματά σας γράφτηκαν στοὺς οὐρανοὺς λόγῳ τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐνάρετης ζωῆς σας.
    Καὶ καθὼς τὰ ἔλεγε αὐτὰ ὁ Κύριος, τὴν ἴ­­­δια ὥρα ἔνιωσε πολὺ μεγάλη χαρὰ στὰ βά­θη τῆς ψυχῆς Του καὶ εἶπε: Σ’ ­εὐχαρι­στῶ, Πάτερ, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς. Σ’ εὐχαριστῶ, διότι ἐνερ­γώντας μὲ πανσοφία καὶ μὲ δικαιοσύνη ἀπέκρυψες τὶς μυστηριώδεις καὶ οὐράνιες αὐτὲς ἀλή­θειες ἀπὸ τοὺς ἀν­­θρώπους ποὺ νομίζουν ὅτι εἶναι σοφοὶ καὶ συνετοί, καὶ τὶς φανέρωσες σὲ ἀν­­­θρώ­πους ἁπλούς, ἄδολους καὶ ταπεινούς. Ναί, σ’ εὐ­­χαριστῶ, Πάτερ, διότι αὐτό Σοῦ ἄρεσε καὶ τέτοια ὑπῆρ­ξε ἡ ἀγαθὴ καὶ δίκαιη θέλησή Σου.
    «Ἠ­­γαλ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­λιάσατο τῷ πνεύματι ὁ Ἰη­­­­­­­σοῦς»... Τί εἶναι αὐτὸ λοιπὸν ποὺ ἔκανε τὸν Κύριο νὰ δοκιμάσει τόσο μεγάλη χαρά; Εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μαθητές Του ­ἀξιώθηκαν νὰ ὑπηρετοῦν στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀν­θρώπων. Κι ὅπως ἕνας πατέρας ­χαίρεται μὲ τὶς ἐπιτυχίες τῶν παιδιῶν του, ἔτσι καὶ ὁ Σωτήρας Χριστὸς χαίρεται γιὰ τὴν εὐάρεστη διακονία τῶν μαθητῶν Του στὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ψυχῶν. Τίποτε ἄλλο δὲν προκαλεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ Ἰησοῦ τόσο ἔκδηλα σκιρτήματα χαρᾶς, «ὅσον ἡ πρόοδος τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἡ κατανίκησις τοῦ σατανᾶ διὰ τῆς ἐπιστροφῆς τῶν ψυχῶν πρὸς τὸν Χριστόν» (Π. Ν. Τρεμπέλας).
    Πράγματι αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ στὴ ζωή μας. Οὔτε τὰ πτυχία, οὔτε ἡ κοινωνικὴ καταξίωση, οὔτε ἄλλες κοσμικὲς χαρὲς μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τὴ χαρὰ ποὺ ἀπολαμβάνει ὁ πιστὸς ποὺ βαδίζει στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἂς ­εὐγνωμονοῦμε λοι­­πὸν τὸν ἅγιο Θεὸ ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε τὴν Ἀλήθεια καὶ μᾶς κάλεσε στὴν Κιβωτὸ τῆς σωτηρίας, τὴν Ἐκκλησία, κι ἂς ἀγωνιζό­μαστε νὰ μένουμε σταθεροὶ στὴν ­κλήση μας αὐτή, ὥστε ἡ χαρὰ τοῦ Χριστοῦ νὰ πλημμυρίζει τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ καὶ νὰ γίνεται προάγγελος καὶ τῆς δικῆς μας αἰώνιας χαρᾶς καὶ εὐτυχίας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ        11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

Δ΄ Λουκᾶ, Τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. η΄ 4-15

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ­ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπό­ρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κα­τεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ ­κατέφαγεν αὐ­­τό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξη­­­ράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕ­­­­­τερον ­ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀ­­­­πέπνιξαν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀ­­­­γαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ᾿Ε­­­­πηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν ­δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ ­λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέπον­τες μὴ βλέπωσι καὶ ἀ­κούοντες μὴ συνιῶσιν. ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπό­ρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν ­οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κα­τέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ. ταῦτα λέ­γων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

1. Ἡ δύναμη τοῦ σπόρου

    Ἡ σημερινὴ Κυριακή, ἡ ὁποία εἶναι ­ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους Πατέρες ποὺ συγκρότησαν τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὀνο­μάζεται καὶ «Κυριακὴ τοῦ Σπορέως» λόγῳ τῆς σχετικῆς Παραβολῆς ποὺ ἀνα­γινώσκεται στὸ ἱερὸ Εὐ­αγγέλιο.
    Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ Παραβολὴ τοῦ ­Σπορέως εἶ­ναι ἡ πρώτη Παραβολὴ ποὺ δίδαξε ὁ Κύριος. Φαίνεται ὅτι μὲ αὐτὴν ­ἤθελε νὰ παρακινήσει τοὺς ἀν­­θρώπους νὰ ἀκοῦν προσε­κτικὰ τὴ διδασκαλία Του καὶ νὰ τὴν ἐφαρμό­ζουν στὴ ζωή τους. Ἂς δοῦ­με λοι­πὸν κι ἐμεῖς μὲ προσο­χὴ τί μᾶς λέει ἡ Παραβολή.
    Βγῆκε κάποτε ὁ γεωρ­γὸς γιὰ νὰ σπείρει κι ­ἔ­­­ριξε τὸ σπόρο του μὲ ­ἀ­­­φθονία. Ὅμως ὁ ­σπόρος δὲν εἶχε παντοῦ τὴν ἴδια ­ἀπόδοση. Ἄλλος σπόρος ἔπεσε κοντὰ στὸ δρόμο καὶ καταπατήθηκε ἀπὸ τοὺς διαβάτες καὶ ἔγινε τροφὴ γιὰ τὰ πουλιά. Ἄλλος σπόρος ἔπεσε σὲ πετρῶδες ἔδαφος καί, καθὼς δὲν εἶχε ὑγρασία οὔτε ποῦ νὰ ἁπλώσει τὶς ρίζες του, ξεράθηκε. Ἄλλος σπόρος ἔπεσε σὲ τόπο ὅπου φύτρωναν ἀγκάθια, κι ἐνῶ βλάστησε, μαζί του μεγάλωσαν καὶ πολλὰ ἀγ­κάθια ποὺ τελικὰ τὸν ἔπνιξαν. Ὑπῆρχε ὅ­­­­­­μως κι ὁ σπόρος ποὺ ἔπεσε σὲ «γῆ ἀ­­­­γαθή», δηλαδὴ σὲ γόνιμο καὶ καλλιεργη­­μένο ἔδαφος. Ἐκεῖ ὁ σπόρος φύτρωσε καὶ ἀναπτύχθηκε κι ἔδωσε πλούσιους καρπούς.
    Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Κύριος, γιὰ νὰ διεγείρει τὴν προσοχὴ τῶν ἀκροατῶν Του, ὕψωσε τὸν τόνο τῆς φωνῆς Του καὶ εἶπε δυνατά: Αὐτὸς ποὺ ἔχει αὐτιὰ πνευματι­κὰ γιὰ νὰ ἀκούει καὶ νὰ ἐγ­κολ­πώ­νε­ται αὐτὰ ποὺ λέω, ἂς ἀκούει.
    Ζήτησαν τότε οἱ μαθητές Του νὰ τοὺς ἐξηγήσει ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τῆς Παραβολῆς. Κι Ἐκεῖνος ἀπάντησε: Σὲ σᾶς ποὺ ἔχετε ἐν­δι­α­φέ­ρον καὶ καλὴ διάθεση σᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ χάρη Του νὰ μάθετε τὶς μυστηριώδεις ἀλήθειες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ· στοὺς ἄλλους ὅ­­­μως ποὺ εἶναι ἀδιάφοροι γιὰ τὶς πνευματικὲς ἀλήθειες μιλάω μὲ Παραβολὲς γιὰ νὰ μὴν μποροῦν νὰ καταλάβουν καὶ νὰ μὴν ἐπιβαρύνουν τὴ θέση τους περιφρονώντας τὴν ἀλήθεια.
    Καὶ ξεκίνησε νὰ ἐξηγεῖ τὴν Παραβολὴ λέγοντας πρῶτα ὅτι «ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».
   Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἡ παρομοίωση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μὲ σπόρο· διότι ὅ­­­πως εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὸν ­ἄνθρωπο νὰ σπείρει στὴ γῆ γιὰ νὰ ­ἀποκομίσει ἀργότερα τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν τροφὴ καὶ τὴ συντήρησή του, παρομοίως εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὴν ψυχὴ ἡ σπορὰ τοῦ θείου λόγου. Μὲ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τρέφεται ἡ ψυχὴ κι ἐνισχύεται πνευματικά. Κι ὅπως ἕνας μικρὸς σπόρος κρύβει τεράστια δύναμη, ὥστε νὰ γίνεται δένδρο ὁλόκληρο μὲ ἄνθη, καρποὺς ἀλλὰ καὶ ρίζες βαθιὲς καὶ δυνατὲς ποὺ σπάζουν καὶ βράχους, ἔτσι κι ὁ ­λόγος τοῦ Θεοῦ συντελεῖ κοσμογονία στὶς ψυχές! Στὶς ψυχὲς στὶς ὁποῖες σπείρεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀνανεώνεται ἡ διάθεση γιὰ μετάνοια καὶ ἀγώνα πνευματικὸ καὶ σὰν εὐωδιαστὰ λουλούδια ἀνθίζουν οἱ ἅγιες ἀρετὲς τοῦ Χριστοῦ.
    Ἂς ἀναζητοῦμε λοιπὸν εὐκαιρίες ὅ­­που προσφέρεται ἁπλόχερα ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ σπείρεται στὴν ψυχή μας καὶ νὰ φέρει πλούσιους καρπούς. Ὡστόσο ἡ καρποφορία ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ τὴν καταλληλότητα τοῦ ἐδάφους. Αὐτὸ ἐπεσήμανε ὁ Κύριος στὴ συνέχεια.

2. Μὲ ἀνάλογη διάθεση

    Ὁ σπόρος ποὺ ἔπεσε κοντὰ στὸ δρό­­­­μο συμβολίζει αὐτοὺς ποὺ ­κάποτε ἄ­­κουσαν τὸν λόγο ἀλλὰ ἐπειδὴ ­ἔμειναν ἀδιάφοροι, ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ ἀ­­­φαι­ρεῖ τὸν λόγο ἀπὸ τὶς καρδιές τους.
    Ὁ σπόρος στὸ πετρῶδες ἔδαφος συμ­βολίζει αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ὅταν ἀκού­σουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ τὸν δέ­χονται ἀρχικὰ μὲ χαρὰ καὶ ἐν­θου­­σι­α­σμό, ἔπειτα ὅμως, ὅταν ἔλθει καιρὸς πει­ρα­σμοῦ ἢ διωγ­μοῦ, ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν πίστη, διότι ὁ σπόρος δὲν μπόρεσε νὰ ριζώσει βαθιὰ μέσα τους.
    Οἱ σπόροι ποὺ ἔπεσαν στὰ ­ἀγκάθια συμβολίζουν ἐκεί­νους ποὺ ἀκοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ κι ἀρχίζουν μὲ κάποια προθυμία νὰ βαδίζουν στὸ δρόμο τῆς πίστε­ως. Πνίγονται ὅμως ἀπὸ τὶς ἀγωνιώδεις φροντίδες γιὰ τὴν ἀπό­κτηση χρημάτων καθὼς κι ἀπὸ τὶς ­ἀπολαύσεις τῆς σαρ­­­­­­κι­κῆς ζωῆς, κι ἔτσι δὲν προκόπτουν ὥστε νὰ ­δώσουν καρπό.
    Ὁ σπόρος ὅμως ποὺ ἔπεσε στὴν εὔ­φορη γῆ συμβο­λί­ζει τοὺς ­ἀνθρώπους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μὲ καρδιὰ κα­­­­­­λο­προ­αίρετη, εὐθεία καὶ ἀγαθὴ ἀκοῦν, ἐμπεδώνουν τὸν λόγο καὶ τὸν κρατοῦν σφι­χτὰ μέσα τους, ὥστε καρ­­­πο­φοροῦν τὶς ἀρετές, δείχνοντας ὑπομονὴ καὶ καρτε­ρία σ’ ὅλα τὰ ἐμπόδια ποὺ συναντοῦν στὴν ἄσκηση τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Συνεπῶς τὸ πόσους καρποὺς θὰ παρουσιάσει ἡ γῆ καὶ τῆς δικῆς μας ψυχῆς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴ δική μας διάθεση καὶ προθυμία, ἀπὸ τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὸν προσωπικό μας ἀγώνα. Μαζὶ μὲ τὴ σπορὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἐκκοπὴ τῶν παθῶν καὶ ἡ φυλακὴ τῶν αἰσθήσεων σὰν τὸ ὄργωμα καὶ τὴν περίφραξη, ἡ προσευχὴ σὰν δροσερὴ ποτιστικὴ βροχή, ἡ Χάρη τῶν ἁγίων Μυστηρίων σὰν τὸ λίπασμα.
    Εἶναι πολλὲς οἱ εὐκαιρίες γιὰ τὴ διδαχὴ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία μας. Ἂς συμμετέχουμε σ’ αὐτὲς μὲ τὴν κατάλληλη προετοιμασία καὶ μὲ πολλὴ προθυμία νὰ ἐφαρμόζουμε αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε, ὥστε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Οὐράνιου Γεωργοῦ νὰ φέρουμε πλούσιους καρποὺς ἀρετῶν.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

Δ΄ Λουκᾶ, Τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: Τῶν Πατέρων: Τίτ. γ΄ 8-15

Τέκνον Τίτε, πιστὸς ὁ λόγος· καὶ περὶ τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἵνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ. ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· μωρὰς δὲ ζητήσεις καὶ γενεαλογίας καὶ ἔρεις καὶ μάχας νομικὰς περιίστασο· εἰσὶ γὰρ ἀνωφελεῖς καὶ μάταιοι. αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος.  Ὅταν πέμψω ᾿Αρτεμᾶν πρός σε ἢ Τυχικόν, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με εἰς Νικόπο­λιν· ἐκεῖ γὰρ κέκρικα παραχειμάσαι. Ζηνᾶν τὸν νομικὸν καὶ ᾿Απολλὼ σπουδαί­ως πρόπεμψον, ἵνα μηδὲν αὐτοῖς λείπῃ. μανθανέτωσαν δὲ καὶ οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὦσιν ἄκαρποι. ᾿Ασπάζονταί σε οἱ μετ᾿ ἐμοῦ πάντες. ἄσπασαι τοὺς φιλοῦντας ἡμᾶς ἐν πίστει. ῾Η χάρις μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.

ΤΑ ΕΡΓΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ

1. ΠΡΩΤΟΙ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΕΡΓΑ
    Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα τιμᾶ τὴ μνήμη τῶν ἁγίων θεοφόρων Πατέρων τῆς Ζ΄ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο ἀναστήλωσαν τὶς ἅγιες εἰκόνες, ἀλ­λὰ καὶ καταδίκασαν συνολικῶς ὅλες τὶς αἱρέσεις ποὺ εἶχαν ἐμφανισθεῖ μέχρι τότε.
    Στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, ποὺ ἔχει ἐπιλεγεῖ πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων αὐτῶν Πατέρων, ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει­ στὸν μαθητή του Τίτο ὅτι οἱ ἀλήθειες τῆς πί­στε­ως ποὺ τοῦ προανέφερε εἶναι ἀδιαμ­φισ­βήτητες. Καὶ τοῦ ζητᾶ νὰ μιλάει στοὺς πι­­­­στοὺς γιὰ τὶς ἀλήθειες αὐτὲς μὲ βεβαιότητα, γιὰ νὰ φροντίζουν ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ πρωτοστατοῦν ἀκούραστα σὲ καλὰ ἔργα. «Ταῦτά ἐστι τὰ καλὰ καὶ ὠφέλιμα τοῖς ἀν­θρώποις», γράφει. Στὴ συνέχεια ζητεῖ ἀπὸ τὸν ἅγιο Τίτο νὰ ἀποφεύγει τὶς ἀνόητες συζη­τήσεις καὶ τὶς γενεαλογίες γιὰ τοὺς μυ­θι­κοὺς θεοὺς ἢ τοὺς προγόνους, ὅπως καὶ τὶς φιλονικίες γιὰ τὸν ἰουδαϊκὸ νόμο, διότι δὲν φέρνουν καμία ὠφέλεια ἀλλ’ εἶναι μάταιες.
    Δύο λοιπὸν βασικὰ στοιχεῖα ζητεῖ ὁ ἀπό­στολος Παῦλος ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν μαθητή του Τίτο ἀλλὰ καὶ ἀπὸ κάθε πιστὸ τῆς Ἐκ­κλη­σίας: τὰ καλὰ ἔργα καὶ τὰ ὠφέλιμα λόγια. Ἔργα καὶ λόγια. Καὶ μάλιστα σὲ μιὰ ἐποχὴ ὅπως ἡ σημερινή, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κουραστεῖ ἀπὸ τὰ πολλὰ λόγια ποὺ δὲν ἔχουν ἀντίκρισμα, ἡ προτροπὴ τοῦ θείου Ἀποστόλου ἔχει μεγάλη ἐπικαιρότητα.
    Καὶ θέτουν ὅλους ἐμᾶς τοὺς πιστοὺς μπροστὰ στὴν εὐθύνη μας. Διότι κι ἐμεῖς δυ­στυχῶς κάποτε ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τὸ πνεῦ­μα τῆς ἐποχῆς, νὰ λέμε λόγια χωρὶς νὰ κάνουμε ἔργα. Νὰ κάνουμε εὔκολα κριτικές, χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ κουραστοῦμε καὶ νὰ ἐργασθοῦμε σὲ ἔργα ἀγάπης καὶ διακο­νίας. Ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος ὅμως μᾶς ζη­τεῖ ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο: λίγα λόγια καὶ πολ­λὰ ἔργα. Νὰ ἀφήσουμε τὶς ἀτελείωτες συζη­τήσεις γιὰ πράγματα ἀνούσια ἢ καὶ ἁ­­­μαρτω­λά, καὶ νὰ πρωτοστατοῦμε στὰ κα­λὰ ἔργα. Νὰ τὰ ἐπιτελοῦμε ὄχι ἀναγκαστικά, ἀλλὰ μὲ ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση. Χωρὶς νὰ περιμένουμε ὅσους ἔχουν ἀνάγκη, νὰ ζη­τήσουν τὴ βοήθειά μας. Ἀλλὰ νὰ ἐπιζητοῦ­με οἱ ἴδιοι εὐκαιρίες ἀγάπης.
    Κάποιοι ὑποφέρουν, ἄλλοι πεινοῦν, κάποιοι ἀνήμποροι θέλουν συμπαράσταση,­ κάποιοι μοναχικοὶ τὴν παρηγοριά μας. Ἄλ­λοι ἀπογοητεύονται στὶς μακροχρόνιες ἀρ­ρώστιες τους καὶ ἄλλοι ἀπελπίζονται ἀπὸ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς. Ἂν ἀρκούμαστε μόνο σὲ διαπιστώσεις γιὰ τὸ κακὸ τῆς ἐπο­χῆς μας καὶ σὲ λόγια κριτικὰ γιὰ τοὺς ἄλ­λους, δὲν κερδίζουμε τίποτε. Τὰ λόγια μας δὲν ἔχουν κανένα ἀντίκρισμα καὶ ἡ ζωή μας μοιάζει ὑποκριτικὴ καὶ ψεύτικη. Ὅ­­­λοι μας λοιπὸν ἂς κάνουμε ἕνα νέο ξεκίνη­μα ἀγάπης. Νὰ ψάξουμε νὰ βροῦμε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ χρειάζονται τὴν ἀγάπη μας. Ἔτσι θὰ πλουτίσει ἡ ζωή μας μὲ καρ­ποὺς ἀρετῆς καὶ θὰ πλημμυρίσει ἡ καρδιά μας ἀπὸ εἰρήνη καὶ ἀνάπαυση.

2. ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

    Στὴ συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος κα­λεῖ τὸν μαθητή του Τίτο νὰ προσέχει ἰδιαι­τέρως τοὺς αἱρετικοὺς ἀνθρώπους. Τοῦ λέ­ει συγ­κεκριμένα: «Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μί­αν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Αἱ­­­ρετικὸν ἄνθρωπο ποὺ ἐπιμένει νὰ δημι­ουρ­γεῖ σκάνδαλα καὶ διαιρέσεις στὴν Ἐκ­κλη­σία, ἐνῶ τὸν συμβούλευσες γιὰ πρώ­τη καὶ γιὰ δεύτερη φορά, παράτησέ τον καὶ ἀπόφευγέ τον. Μάθε ὅτι ἕνας τέτοιος ἄν­θρωπος ἔχει διαστραφεῖ καὶ ἁμαρτάνει· καὶ γιὰ τὴν ἁμαρτία του αὐτὴ ἐλέγχεται καὶ κατακρίνεται ἀπὸ τὴ συνείδησή του καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό.
    Κατόπιν ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίνει στὸν μαθητή του κάποιες πρακτικὲς ὁδηγίες. Τοῦ λέει: Ὅταν σοῦ στείλω τὸν Ἀρτεμᾶ ἢ τὸν Τυ­­χικό, φρόντισε γρήγορα νὰ ἔλθεις στὴ Νικόπολη, διότι ἐκεῖ ἀποφάσισα νὰ περάσω­ τὸν χειμώνα. Τὸν Ζηνᾶ καὶ τὸν Ἀ­­­­πολ­λὼ κα­τευόδωσέ τους μὲ ἐπιμελημένη φροντίδα,­ γιὰ νὰ μὴν τοὺς λείπει τίποτε στὸ ταξίδι­ τους. Ἂς παίρνουν ἔτσι μάθημα καὶ οἱ ἄλλοι­ πιστοὶ νὰ πρωτοστατοῦν στὰ καλὰ ἔργα καὶ νὰ συντρέχουν τοὺς ἀδελφοὺς στὶς ἀ­­­παραίτητες ὑλικές τους ἀνάγκες, γιὰ νὰ μὴ στεροῦνται πνευματικοὺς καρπούς. Σὲ χαιρετοῦν ἐγκάρδια ὅσοι εἶναι μαζί μου. Χαιρέτησε ὅλους τοὺς πιστοὺς ποὺ μᾶς ἀγαποῦν. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ εἶναι μὲ ὅ­­­λους σας.
    Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λοιπὸν ζητᾶ ἰδι­αιτέρως ἀπὸ τὸν μαθητή του νὰ ἀποφεύ­γει κάθε αἱρετικὸ ἄνθρωπο. Ἡ προτροπή του αὐτὴ ἴσως φαίνεται σὲ μερικοὺς ἀν­­θρώ­πους τῆς ἐποχῆς μας κάπως ὑπερ­βο­λική. Λένε κάποιοι σχετικά: Γιατί νὰ ἀπο­φεύγουμε τοὺς αἱρετικούς; Ἡ ἐπικοι­νω­νία μας μαζί τους θὰ τοὺς βοηθήσει νὰ μετανοήσουν. Ἄλλωστε, λένε, ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ μόνη ἀλήθεια, δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ τίποτε καὶ κανένα.
    Ἡ Ὀρθοδοξία πράγματι δὲν ἔχει νὰ φο­βη­θεῖ τίποτε, ἀλλὰ ἐμεῖς προσωπικὰ κιν­δυ­νεύουμε νὰ ζημιωθοῦμε πολὺ ὅταν συν­­αναστρε­­­φόμαστε μὲ αἱρετικούς. Διότι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἔχουν ἐκτραπεῖ ἀπὸ τὸν δρόμο τῆς ἀλήθειας καὶ μένουν πεισματι­­κὰ­ στὸ ψεῦδος τους. Ὅταν συζητᾶ κα­νεὶς μα­­ζί τους, ὄχι μόνο δὲν δέχονται ν’ ἀ­­­κούσουν­ τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ δημιουργοῦν καὶ ἐντά­σεις καὶ ἀναστατώσεις, διότι εἶναι πει­σμα­τικὰ προσκολλημένοι στὴν πλάνη τους. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐπανειλημμένες συζητήσεις­ μαζί τους ἀποτελοῦν ἄσκοπο κόπο. Ἐπι­πλέον, ἐπειδὴ κάποιοι πιστοὶ δυστυχῶς δὲν γνωρίζουν καλὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη­ μας, ἐπηρεάζονται καὶ γεμίζουν ἀμφι­βο­λί­ες. Τὸ ἔργο τῆς ἐπιστροφῆς τῶν αἱρε­τικῶν ἄλλωστε τὸ ἔχουν στὴν εὐθύνη τους οἱ ­κλη­ρικοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐμεῖς ἂς προσ­­ευχόμαστε κι ἂς περιμένουμε τὴν ἐπι­στροφὴ κάποιων ἀπ’ αὐτούς, χωρὶς ὅ­­­μως νὰ ἔχου­με συναναστροφὲς μαζί τους.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ Λουκᾶ

«Ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαις ἐπ’ εὐλογίαις καὶ θερίσει».

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

Β΄ Λουκᾶ: ΙΗ΄ Κυριακῆς: Β΄ Κορ. θ΄ 6-11

Ἀδελφοί, ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καὶ θερίσει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ᾿ εὐλογίαις ἐπ᾿ εὐλογίαις καὶ θερίσει. ἕκαστος καθὼς προαιρεῖται τῇ καρδίᾳ, μὴ ἐκ λύπης ἢ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός. δυνατὸς δὲ ὁ Θεὸς πᾶσαν χάριν περισσεῦσαι εἰς ὑμᾶς, ἵνα ἐν παντὶ πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντες περισσεύητε εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν, καθὼς γέγραπται· ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν· ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα. ὁ δὲ ἐπιχορηγῶν σπέρμα τῷ σπείροντι καὶ ἄρτον εἰς βρῶσιν χορηγήσαι καὶ πληθύναι τὸν σπόρον ὑμῶν καὶ αὐξήσαι τὰ γενήματα τῆς δικαιοσύνης ὑμῶν· ἐν παντὶ πλουτιζόμενοι εἰς πᾶσαν ἁπλότητα, ἥτις κατεργάζεται δι᾿ ἡμῶν εὐχαριστίαν τῷ Θεῷ.

Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ

«Ὁ σπείρων ἐπ᾿ εὐλογίαις ἐπ᾿ εὐλογίαις καὶ θερίσει»

   Στὸ σημερινὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος προτρέποντας ἔντονα τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Κορίνθου νὰ συνεισφέρουν μὲ γενναιοδωρία στὴ «λογία», στὸν ἔρανο γιὰ τοὺς φτωχοὺς Χριστιανοὺς τῶν Ἱεροσολύμων, τοὺς λέει καὶ τοῦτο τὸν λόγο: «Ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως καὶ θερίσει, καὶ ὁ σπείρων ἐπ᾿ εὐλογίαις ἐπ᾿ εὐλογίαις καὶ θερίσει»· ὅπως ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει μὲ τσιγγουνιά, μὲ τσιγγουνιὰ καὶ θὰ θερίσει, κι ἐκεῖνος ποὺ σπέρνει ἄφθονα, πλούσια καὶ θὰ θερίσει, ἔτσι κι αὐτὸς ποὺ ἐλεεῖ...     Ἂν προσφέρει μὲ τσιγγουνιά, λίγη εὐλογία Θεοῦ θὰ πάρει· ἂν προσφέρει ἁπλόχερα, πλούσια θὰ τὸν ἀνταμείψει ὁ Θεός.
Μᾶς καλεῖ λοιπὸν ὁ ἅγιος Ἀπόστολος νὰ σκορπίζουμε ἁπλόχερα τὴν ἀγάπη μας. Μὲ ποιοὺς τρόπους ὅμως μποροῦμε νὰ προσφέρουμε καὶ πῶς πρέπει νὰ τὸ κάνουμε αὐτό;

1. Ἡ ἀγάπη βρίσκει τρόπους...

    Συνήθως νομίζουμε ὅτι ­ἐλεημοσύνη εἶ­ναι μόνο τὸ νὰ δίνουμε χρήματα στοὺς ­φτωχούς. Δὲν εἶναι ὅμως μόνο αὐτό. Ἐλεημοσύνη εἶναι κάτι βαθύτερο: εἶναι ἀρετὴ ποὺ ξεκινᾶ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιὰ ποὺ ξέρει νὰ συμπονᾶ, νὰ ἀγαπᾶ... Κι ὅποιος ἀγαπᾶ βρίσκει πολλοὺς τρόπους γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν ἀγάπη του.
    Ἄλλος προσφέρει χρήματα ἢ ἄλλη ὑ­­λικὴ βοήθεια, ἄλλος τὸν κόπο ἢ τὴν ἐρ­γασία του, ἄλλος χρόνο γιὰ νὰ ἐπισκέπτεται ἀσθενεῖς, νὰ ­συντροφεύει μοναχικοὺς γέροντες, νὰ παρηγορεῖ ὅ­­­σους ἔ­­­­χουν πένθος καὶ γενικὰ νὰ συμπαραστέκεται μὲ κάθε τρόπο σὲ ὅσους βρίσκονται σὲ θλίψη ἢ ἀνάγ­κη. Ἰδιαίτερα ­σημαντι­κὴ βέβαια εἶναι καὶ ἡ ­πνευματικὴ ἐλεημοσύνη, ἡ ὁποία ὑ­­πηρετεῖ τὶς ἀνάγκες τῆς ψυχῆς τοῦ ἀν­θρώπου. Καὶ ὑ­­­πάρχουν πολλοὶ πιστοὶ Χριστιανοὶ ποὺ ἀ­­­­θόρυβα προσφέρουν καὶ μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, διαδίδοντας ἢ διδάσκοντας τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ σὲ μικροὺς ἢ μεγάλους, ὥστε νὰ στηρίζονται οἱ ἄνθρωποι γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζουν τὶς δοκιμασίες τῆς ζωῆς.
    Μὲ πόσους τρόπους μπορεῖ νὰ προσ­φέρει κανείς! Ἀρκεῖ νὰ τὸ κάνει αὐτό, ὅπως λέγει στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, κατὰ τὴν ἐλεύθερη διάθεση τῆς καρδιᾶς του, ὄχι μὲ λύπη ἢ ἀπὸ ἀνάγκη‧ «ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός». Ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ ἐκεῖνον ποὺ προσφέρει μὲ προθυμία καὶ μὲ χαρούμενο πρόσωπο.

2. Χάνει ἢ κερδίζει ὅποιος προσφέρει;

    Κάποιος ὅμως θὰ προβάλει τὴν ἔν­σταση: Ὅταν ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὰ δικά μας ἔξοδα, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ βοηθήσουμε καὶ ἄλλους; Ἤ, ποῦ νὰ βροῦμε χρόνο γιὰ ἐπισκέψεις ἀγάπης, ὅταν ἔχουμε τόσες καθημερινὲς ὑποχρεώσεις;...
    Φαίνονται λογικὲς αὐτὲς οἱ ­ἐνστάσεις. Ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι «ὅσο δίνεις, τόσο ὁ Θεὸς σοῦ δίνει». Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Φιλαρέτου τοῦ ἐλεήμονος, ὁ ὁποῖος ὅσο ἔδινε ἐλεημοσύνη, τόσο πλούτιζε. Τὸ πιὸ ἐντυπωσιακὸ ὅμως εἶναι ὅτι δὲν σταμάτησε νὰ δίνει ἀκόμη καὶ τότε ποὺ εἶχε φτάσει στὰ ὅρια τῆς φτώχειας. Κι ἐνῶ στὴν οἰκογένειά του ὅλοι ἀπελπισμένοι τὸν κακολογοῦσαν γιὰ τὴν τόση ἁπλοχεριά του, ἐκεῖνος διατηροῦσε μέσα του τὴν ἀπόλυτη πεποίθηση ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ τοὺς ἐγκαταλείψει. Καὶ πρά­γματι, ἡ θεία Πρόνοια ἔ­­­­­φερε ἔτσι τὰ πρά­γματα ὥστε ἡ ἐγγονή του ἔγινε σύζυγος τοῦ αὐτοκρά­τορα Κωνσταντίνου τοῦ ­Πορφυρογεννήτου κι ἔ­­­τσι ἡ οἰκογένεια τοῦ ἐλεήμονος Ἁγίου ἀπὸ τὴν ἔσχατη φτώχεια καὶ δυστυχία ὁδηγήθηκε σὲ ἀνέλπιστη δόξα καὶ ἀπέκτησε πολὺ περισσότερα πλούτη ἀπ’ ὅσα εἶχε!
    Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν αὐτάρκεια στὰ ὑ­­­λικὰ ἀγαθά, ἡ ἐλεημοσύνη μᾶς ­χαρίζει πολλὲς πνευματικὲς εὐλογίες. Στὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλία του ὁ Κύριος εἶπε: «Μα­­κάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται» (Ματθ. ε΄ 7). Μὲ τὴν ἐλεημοσύνη δηλαδή, βρίσκουμε ἔλεος γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ τὸ κυριότερο: Ἡ ἐλεημοσύνη ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη ἐπένδυση γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ἀληθινὰ πλούσιοι θὰ βρεθοῦν μετὰ τὸ θάνατό τους ὅσοι μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης ἀποταμιεύουν στὸν οὐρανὸ «θησαυρὸν ἀνέκλειπτον» (=θησαυρὸ ποὺ δὲν χάνεται καὶ δὲν λιγοστεύει ποτέ) (Λουκ. ιβ΄ 33).
    Γύρω μας ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ στεροῦνται καὶ πεινοῦν, ποὺ πονοῦν καὶ ὑποφέρουν. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἐξαιρετικὰ δύσκολη συγκυρία εἶναι εὐκαιρία νὰ ἀνακαλύψουμε τὸν πλοῦτο τῆς ἐλεημοσύνης. Ἂς μὴ διστάζουμε νὰ προσ­φέρουμε ὅπου ὑπάρχει ἀνάγκη. Καὶ νὰ εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὄχι μόνο δὲν θὰ χάσουμε τίποτα, ἀλλὰ θὰ ἀποκομίσουμε καὶ ἀνυπολόγιστη ὠφέλεια. Διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι πάντοτε ἀξιόπιστος: «Ὁ σπείρων ἐπ’ εὐλογίαις ἐπ’ εὐλογίαις καὶ θερίσει».

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ Λουκᾶ

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2015

Β΄ Λουκᾶ: Τῆς Κυριακῆς: Λουκ. ς΄ 31-36

Εἶπεν ὁ Κύριος· καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολα­βεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.

Η ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΘΕΟΥΣ!

1. ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ

    Ὁ Κύριος στὸ ὄρος τῆς Γαλιλαίας παραδίδει στοὺς μαθητές του τὸν τέλειο νόμο τῆς Καινῆς Διαθήκης μὲ τὴν «ἐπὶ τοῦ ὄ­­­ρους ὁμιλία» του. Καὶ συγκεφαλαιώνει μέ­­σα σὲ λίγες λέξεις τὸ πνεῦμα τοῦ νέου νόμου του λέγοντας: Ὅπως θέλετε νὰ σᾶς συμπεριφέρονται οἱ ἄν­­θρωποι, ἔτσι νὰ τοὺς συμπεριφέρεσθε κι ἐσεῖς. Καὶ ἐξηγεῖ τὴν τόσο περιεκτικὴ αὐτὴ ἐντολή του. Ἐὰν ἀγαπᾶτε μόνον ἐκείνους ποὺ σᾶς ἀγα­­ποῦν, ποιὰ ἀμοιβὴ σᾶς ἀνή­κει ἀπὸ τὸν Θεό; Καμία. Διότι καὶ οἱ ἁμαρ­τωλοὶ τὸ ἴδιο κάνουν. Καὶ ἐὰν κάνετε τὸ καλὸ σ’ ἐκείνους ποὺ σᾶς εὐεργετοῦν, ποιὰ ἀνταμοιβὴ μπο­ρεῖ νὰ ἔχετε ἀπὸ τὸν Θεό; Καμία. Διότι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἔτσι ἐνεργοῦν. Καὶ ἐὰν δα­­­­νεί­­ζετε σ’ ἐκείνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἐλπίζετε νὰ πάρετε πί­σω τὰ δανεικά, ποιὰ ἀνταπόδοση ἀπὸ τὸν Θεὸ σᾶς ἀνήκει; Κα­μία. Διότι καὶ οἱ ἁ­­­μαρτωλοὶ δανείζουν σὲ ἄλλους ἁμαρ­τωλοὺς γιὰ νὰ πάρουν πίσω ὁλόκληρο τὸ ποσὸ ποὺ δάνεισαν ἢ καὶ σὲ καιρὸ ἀνάγκης νὰ πάρουν κι αὐτοὶ ἴσα δάνεια. Ἐσεῖς ὅμως νὰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχ­θρούς σας καὶ νὰ τοὺς εὐεργετεῖτε καὶ νὰ τοὺς δανείζετε, χωρὶς νὰ περιμένετε καμία ἀν­ταπόδοση ἀπὸ αὐτούς.

     Στὸ τμῆμα αὐτὸ τῆς «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁ­­­μιλίας» του ὁ Κύριος κάνει μία σύγκριση ἀνάμεσα στὴν ψεύτικη ἀγάπη τοῦ κό­σμου καὶ στὴν πραγματικὴ ἀγάπη ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν οἱ μαθητές του. Καὶ ζητᾶ τὴν ἀνιδιοτελὴ ἀγάπη, καὶ ὄχι τὴν ψεύτι­κη συμφεροντολογικὴ ἀγάπη τοῦ κό­σμου, ἡ ὁποία δὲν ἔχει πνευματικὴ ἀξία. Δι­ό­τι ποιὰ ἀξία ἔχει νὰ κάνεις τὸ καλὸ ἐπειδὴ περιμένεις ἀνταπόδοση; Ἡ ἀγάπη ἀξίζει μόνο ὅταν τὴν κάνεις γιὰ τὸν Θεό, χω­ρὶς νὰ ὑπολογίζεις ποιὸς εἶναι ὁ ἀποδέ­κτης τῆς ἀγάπης σου. Ἡ ἀγάπη ποὺ ζητᾶ ὁ Χρι­­στὸς πρέπει νὰ ἀγκαλιάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ τοὺς δύ­σ­τρο­πους, τοὺς ἄδικους, τοὺς ἐχθρούς. Βέβαια μία τέτοια ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχ­θροὺς μᾶς φαίνεται δύσκολη ἢ καὶ ἀ­­­κατόρθωτη. Πῶς νὰ ἀγαπήσουμε καὶ νὰ εὐ­ερ­γετοῦμε κι αὐτοὺς ἀκόμη ποὺ μᾶς πλη­γώ­νουν, μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς βρίζουν, μᾶς πολεμοῦν;

   Ὅμως αὐτὸ εἶναι τὸ μέτρο τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης, τὸ μέτρο τῆς τελειότητος. Σ’ αὐ­τὴν τὴν ὑψηλὴ κορυφὴ τῆς ἁγιότητος μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος. Καὶ δὲν εἶναι αὐτὸ ἐξω­πραγματικό. Τέτοια ἀγάπη ἔδειξαν ἀ­­­­­μέ­­τρητοι ἅγιοι καὶ πιστοὶ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ ἀγάπη τους αὐτὴ ἦταν ποὺ ἐντυ­πωσίασε τὸν κόσμο καὶ ἄλλαξε τὸν κόσμο· ἦταν ἡ σφραγίδα τῆς γνησιότητός τους. Τέτοια ἀ­­­γά­πη μᾶς ἔδειξε ὁ Κύριος, Ὁ ὁποῖος σταυ­ρώθηκε γιὰ μᾶς ποὺ ἤ­­­­μασταν ἀποστάτες καὶ ἐχθροί του καὶ ἀ­­πὸ τὸ σταυρό του συγχώρησε τοὺς σταυρωτές του. Βέβαια ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθροὺς δὲν εἶναι ἀνθρώπινο κατόρθωμα. Εἶναι δῶρο Θεοῦ, καὶ μόνο μὲ τὴ δική του Χάρη ἀποκτᾶται. Εἶναι μιὰ κατάσταση ὑπερκόσμια, ἅγια, ἀνώτερη καὶ ἀληθινή. Ἂν θέλουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς νὰ τὴν ἀπο­κτήσουμε, θὰ πρέπει νὰ τὸ ζητᾶμε αὐτὸ καθημερι­νὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἐμεῖς ταυτόχρονα νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ γίνουμε ἄνθρωποι τῆς ἀγάπης.

2. ΟΜΟΙΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

    Ἐὰν ἔχετε μιὰ τέτοια ἀγάπη, λέει ὁ Κύριος, θὰ εἶναι μεγάλη ἡ ἀμοιβή σας ἀπὸ τὸν Θεό. Θὰ γίνετε στὴ Βασιλεία τῶν οὐ­­ρα­­νῶν παιδιὰ τοῦ ὑψίστου Θεοῦ, μὲ τὸν Ὁποῖο θὰ μοιάζετε πνευματικῶς. Διότι κι Αὐτὸς εἶ­ναι εὐεργετικὸς στοὺς ἀν­­­­θρώπους, οἱ ὁ­­­­­­ποῖοι εἶναι πονηροὶ καὶ δεί­χνουν ἀχαρι­στία στὶς τόσες εὐεργεσίες του. Νὰ γίνεσθε λοι­­πὸν σπλαχνικοὶ πρὸς τὸν πλησίον καὶ συμπονετικοὶ στὶς δυστυχίες του καὶ στὶς ἀνάγκες του, ὅπως καὶ ὁ οὐράνιος πατέρας σας εἶναι εὔ­σπλαχνος καὶ ἐλεήμων πρὸς ὅλους.

Στὸ ἱερὸ αὐτὸ Κείμενο ὁ Κύριος μᾶς λέει ποιὰ εἶναι ἡ ἀμοιβὴ καὶ ἡ δωρεὰ αὐτῶν ποὺ θὰ δείχνουν μιὰ τέτοια ἀγάπη καὶ εὐσπλαχνία πρὸς ὅλους τοὺς συνανθρώπους τους. Σὲ ἄλλους Μακαρισμοὺς ὁ Κύριος ὑπόσχεται τὴ Βασιλεία του, τὴν κληρονομία τῆς γῆς καὶ τοῦ οὐρανοῦ, τὰ οὐράνια ἀγαθά του. Ἐδῶ ὅμως ὁ Κύριος δίνει τὴ μεγαλύτερη δωρεά. Ὅποιος μπορεῖ νὰ ἀγαπᾶ τοὺς ἐχθρούς του καὶ νὰ τοὺς εὐεργετεῖ, θὰ ἀποκτήσει τὴ μεγαλύτερη χάρη, θὰ φθάσει τὸ ὑψηλό­­­τερο σημεῖο ποὺ μπορεῖ νὰ ζήσει ὁ ἄν­­θρωπος. Ποιὸ εἶναι αὐτό; Μὲ τὴν ἀγά­­πη αὐτὴ ὁ ἄνθρωπος θὰ γίνει κατὰ χά­­ριν θεός, υἱὸς τοῦ ὑψίστου Θεοῦ. Θὰ ἀ­­­ποκτήσει τὰ θεϊκὰ χαρακτηριστικά. Καὶ ἐξηγοῦν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας: Καμία ἄλλη ἀρετὴ δὲν μᾶς κάνει τόσο ὅμοιους μὲ τὸν Θεὸ ὅσο ἡ ἀγάπη καὶ ἡ συμπάθεια καὶ ἡ εὐσπλαχνία πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας, πρὸς τοὺς πονηροὺς καὶ ἀχάριστους ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη μᾶς προσδίδει τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ Θεοῦ. Μᾶς κάνει κατὰ χάριν θεούς. Μποροῦμε νὰ τὸ ἐννοήσουμε αὐτό; Θὰ γίνουμε κάποια μέρα ὅμοιοι μὲ τὸν Θεό. Βέβαια ὅμοιοι στὴν οὐσία τοῦ Θεοῦ δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε. Θὰ γίνουμε ὅμως ὅμοιοι κατὰ χάριν στὰ θεϊκά του ἰδιώματα. Θὰ μᾶς πλουτίσει ὁ Θεὸς μὲ τὰ δικά του χαρακτηριστικά. Τί μεγαλύτερο μποροῦμε νὰ ποθήσουμε ἄραγε; Τί ἁγιότερο, τί ὑψηλότερο; Ἂς μάθουμε λοιπὸν νὰ ἀγαπᾶμε, καὶ ἡ ἀγάπη αὐτὴ θὰ μᾶς ἁγιάσει, θὰ μᾶς σώσει καὶ θὰ μᾶς δοξάσει.

πηγη